Muzikale hoogstandjes

Hij laat eventjes op zich wachten, maar zodra Andrew Bird het podium van het immer sfeervolle Paradiso oploopt, maken het luide gejuich en applaus direct het enthousiasme van het publiek duidelijk. De multi-instrumentalist en fluitvirtuoos – en dan heb ik het niet over blaasinstrumenten – heeft in zijn twintigjarige carrière immers de nodige fans opgepikt met zijn knap gecomponeerde folkpop, waarin viool een hoofdrol speelt. Dit jaar nog bracht hij het uitstekende Are You Serious uit, vol prettige, voor zijn doen deels uptempo liedjes.

Ondersteunend publiek
Hoe kwalitatief hoogwaardig enkele nummers van dat album zijn, blijkt wel wanneer ze live worden gespeeld. ‘Capsized’, dat met gejuich wordt onthaald, titelnummer ‘Are You Serious’ en ‘Roma Fade’ vormen zelfs enkele hoogtepuntjes van de avond. Uiteraard is er ook ruimte voor ouder materiaal, waarbij vooral ‘A Nervous Tic Motion of the Head to the Left’ met blijdschap wordt onthaald. ”Well Done”, merkt Bird op, wanneer er tijdens de vrij lange stilte in dat nummer, waarbij je zou kunnen denken dat het afgelopen is, geen geluidje uit de zaal komt.

De vier man op het podium zetten een strak optreden neer met vrijwel feilloze uitvoeringen. Het is prachtig om te horen hoe knap de muzikaal geschoolde Amerikaan zijn viool beroert, en natuurlijk mag het publiek zich verwonderen over zijn fluitkunsten, een handelsmerk dat in de meeste nummers verwerkt zit. Alleen halverwege gaan er een aantal kleine dingen mis. Zo is er wat gerommel met Birds multitrack recorder, zet Bird een nummer viermaal opnieuw in omdat er iets mis is met het geluid en vergeet hij zelfs even kort zijn tekst. Het is bovendien wel duidelijk dat hij meer een muzikant dan een spreker is, gezien de weinige, lichtelijk ongemakkelijke mompelpraatjes tussendoor. Niemand rekent hem hierop af. ”I always feel appreciated here”, merkt Bird later op de avond niet voor niets op. En inderdaad: het publiek staat vierkant achter hem en beloont elk nummer met een daverend applaus.

Tevreden gevoel
Andrew Bird geeft daar op zijn beurt meer dan anderhalf uur aan mooie liederen en muzikale hoogstandjes voor terug. Veel langer had het concert overigens ook niet moeten duren, want de muziek is niet erg afwisselend. Het is echter duidelijk dat het publiek daar niet om maalt, aangezien het enthousiasme nauwelijks afneemt. Iedereen is dan ook verheugd wanneer het viertal de bühne weer betreedt voor de toegift. Na onder meer een geslaagde cover van Neil Youngs ‘Harvest’ en publiekslieveling ‘Fake Palindromes’, wiens scheurende vioolmelodie een zindering door de zaal zendt, verlaat het publiek na een laatste oorverdovend applaus met een tevreden gevoel de muziektempel.