Zomerse indieliedjes

Met een gloednieuw uitgebrachte single op zak en een album dat dit voorjaar uitkomt, doet het Finse Satellite Stories een voorjaarstour door Europa. Al sinds 2011 timmert de band aan de weg. Dat ze inmiddels al een behoorlijke fanbase hebben opgebouwd, is te zien aan het aanwezige en enthousiaste publiek.

Groot contrast

Het eveneens Finse The Holy opent de avond. Met zes man sterk (of eigenlijk: vijf man en één vrouw), waarvan maar liefst twee drummers, zet de band een stevig rockgeluid neer. Hier en daar doet het wat denken aan U2. Nummers met weinig tekst en veel muzikaal geweld. Met hun brutale uitstraling en professionele podiumpresentatie is de kans groot dat we deze act over een paar jaar terugzien in de Bravo in Biddinghuizen. En dat terwijl ze eigenlijk nog maar pas bezig zijn.

Een groter contrast met de hoofdact is haast niet te bedenken. De vier jongens, want zo zien ze eruit, zetten een set van ruim een uur neer. Een flink groot deel  van deze tijd wordt opgevuld met catchy riffjes, oh’s en ah’s en overmatig gebruik van kopstem. Het is dansbaar, het is vrolijk en zou zeker ook in de smaak vallen bij het festivalpubliek. Wel een heel ander publiek overigens.

Net niet

Maar het is het allemaal net niet. Muziektechnisch is het geen hoogstandje. De gitaar is af en toe vals en de zang wankel. De band laat genoeg steekjes vallen en speelt op vele momenten niet strak.

Het geluid mist wat body, doordat in sommige nummers maar met drie instrumenten wordt gespeeld. Wanneer de frontman er ook een gitaar bij pakt wordt het al iets beter. Maar ook de natuurlijke charme ontbreekt bij de jongens. Ze doen net iets te hard hun best en het iets te theatrale maakt het af en toe ongemakkelijk om naar te kijken.

Het lijkt het publiek allemaal niet te deren. De zaal gaat volledig los en niemand staat stil. Zowel de jonge tieners als het handjevol oudere bezoekers zingen de meeste refreinen mee. Hier staan de echte fans van de band, dat is duidelijk. Dat het optreden muzikaal geen schoonheidsprijs verdient, wordt blijkbaar goed gemaakt door iets anders, wat door ondergetekende niet helemaal wordt begrepen.

Na deze dosis aan net iets te vrolijke liedjes, is het einde van de set daar. Tijdens het laatste refrein van de toegift springt de frontman, als laatste poging om toch nog een beetje rock’n’roll te zijn, het publiek in, om daar zijn slotakkoord te spelen. Maar de fans hebben nog niet genoeg gehad en na een korte pauze komen de jongens dan nóg een keer terug. Na deze extra encore is het dan toch echt klaar. Toegegeven, het is ook wel eens fijn om gewoon lekker te dansen op hele blije liedjes, en Satellite Stories laat je precies dat doen. Maar de beoordeling van 3.5 sterren is toch echt naar boven afgerond door het toffe voorprogramma.