Vluggertje?

White Moth is op zich een aardige proefdruk van het moois waartoe deze multi-instrumentalist in staat is, maar onderscheidt zich niet uitdrukkelijk van de voorganger: alleen de thematiek van de nieuwe plaat is anders. Zo is White Moth een eerbetoon aan de Aboriginals, de Australische inheemse bevolking die hevig lijdt onder het juk van de westerse maatschappij. Zijn gebruik van de yirdaki (didgeridoo), ook wel het oudste instrument ter wereld genoemd, is op zichzelf al een bewijs van respect voor deze bevolkingsgroep, maar is tevens een prettige vernieuwing in de hedendaagse folk. Zo verandert Message Stick dankzij de yirdaki en de djembé een “tribal” dansnummer in de beste Afro Celt Sound System traditie en krijgt het rockende Footprint (één van de beste nummers van de cd) een verrassend slot waarbij een kakofonie van gitaren, drums en yirdaki plaats maken voor een “tribal chant”. Ronduit schitterend is het gebruik van een Aboriginalkoor in Land Rights.

Volwaardige revuevoorstelling

Het typische Rudd-geluid staat nog steeds als een huis op White Moth. Kenmerkend zijn de rauwe zang en een hele batterij instrumenten, waarvan de Weissenborn en de drums de basis vormen. Ook alle muziekstijlen passeren opnieuw de revue, van reggae tot bluesrock, van ballad tot dansmuziek. Dit alleen al is een verdienste van jewelste, want Rudd speelt ook nog eens alle instrumenten zelf én tegelijkertijd.

Zwaar slotakkoord

Echter, daar waar Food In The Belly een mooi compilatieplaat was die aldoor in balans bleef, is White Moth niet evenwichtig genoeg. Zo doen de laatste vier nummers van de plaat je regelrecht verlangen naar een zacht kussen en wordt het vermoeden versterkt dat deze nieuweling wellicht te snel in elkaar is gedraaid. Alle goede intenties ten spijt, de plaat blijft niet lang genoeg boeien. Jammer, want Rudd is een rasartiest en verdient (meer) respect.