TV on the Radio

De band, bestaande uit zanger/acteur/clipregisseur Tunde Adebimbe, zanger/gitarist Kyp Malone en multi-instrumentalist/producer David Andrew Sitek maakte met dit album een verfrissende, authentieke mix van witte elementen zoals indierock en postpunk en zwarte zoals doo-wop, gospel, soul en jazz. Als geen ander wisten ze een brug te slaan tussen het blanke en het zwarte publiek. Oorspronkelijk zou TV on the Radio’s tweede album Return to Cookie Mountain begin dit jaar uitkomen. Het verhaal gaat dat de vertraging is ontstaan doordat oude rot en talentscout David Bowie de band ontdekte en via zijn platenmaatschappij op het allerlaatste moment liet weten graag mee te willen doen. Iets dat je als relatieve nieuwkomers natuurlijk niet kunt weigeren.

Opgelegd verwachtingspatroon

Vreemde arrangementen en niet-alledaagse instrumenten zoals fluiten, sitars, samples en klarinetten, dat is wat je bij TV on the Radio kunt verwachten. Ten tijde van het minimalistische en arty album Desperate Youth, Bloodthirsty Babes hadden ze nog geen drummer, wel een drumcomputer. Met als resultaat een spannend contrast tussen de soulvolle, emotionele zang van Malone en Adebimbe (die soms wel iets weg heeft van die van André 3000 van Outkast) en de minimale, klinische onderlaag. Dat contrast is met de komst van drummer Jaleel Bunton helaas verdwenen. Ook het feit dat ze met Gerard Smith inmiddels een basgitarist in de gelederen hebben, duidt erop dat TV on The Radio steeds meer een standaardband aan het worden is.

Ik zeg niet dat alle spanning er daarmee af is, maar het is wel zo dat Return to Cookie Mountain na een aantal draaibeurten minder indruk maakt dan Desperate Youth, Bloodthirsty Babes. Ongetwijfeld zal dat ook te maken hebben met het feit dat ze onmogelijk weer diezelfde sensatie kunnen opwekken als twee jaar geleden, toen ze schijnbaar vanuit het niets onze harten wisten te veroveren. Doordat je nu ongeveer weet wat je kunt verwachten, is de impact minder groot. Het is eigenlijk niet eerlijk om ze daarop af te rekenen, want die hoge standaard, dat verwachtingspatroon, is door de buitenwacht opgelegd.

Minder experimenteel en witter

Toch is Return to Cookie Mountain ook iets minder experimenteel dan het debuutalbum Desperate Youth, Bloodthirsty Babes, dat werkelijk alle kanten op schoot. Het geluid is wat duisterder, wat zwaarder, terwijl de ondergrond ineens een stuk witter klinkt, meer pop/rock. Weg is bijvoorbeeld het mooie jazzy trompetje, weg is de akoestische gospel. Op Return to Cookie Mountain zijn het vooral de basgitaar, drums en synthesizer die een hoofdrol opeisen. Hoogtepunten zijn Playhouses, DirtyWhirl, Blues From Down Here en vooral de gedreven rocker Wolf Like Me. Wat je er ook van vindt, één ding moet je ze nageven: het spreekt voor de eigenzinnige New Yorkers dat ze niet hebben geprobeerd hun debuutalbum nog eens dunnetjes over te doen.