Koude rillingen

Ik las destijds in de pers een vergelijking tussen beide bands die nog steeds wel steekhoudende is. Coldplay zou meer voor het grote publiek zijn, terwijl Turin Brakes meer is voor de echte liefhebbers. Dat komt deels door de wat minder toegankelijk klinkende zang van Olly Knights. Zijn indringende stem doet een beetje aan als die van Jelle Paulusma van Daryll-Ann. Het bandgeluid van Turin Brakes doet sowieso een beetje aan deze Nederlandse band denken. Alle gevoelige en melodisch liedjes van het duo, waarvan de tweede man Gale Paridjianian heet, zijn gebaseerd op de akoestische gitaar. Soms zijn ze met toevoeging van elektrische gitaar wat harder en sneller, maar meestal blijft het redelijk rustig.

Afwisseling

Hoewel op The Optimist LP zo nu en dan de heel goede nummers werden afgewisseld door een wat minder interessant werkje, is Jackinabox een meer samenhangend album. Vergeleken met de eerste cd zitten er veel meer elektronische geluidjes in de nummers, die er aan meehelpen dat de nummers meer afwisseling hebben. Onderhand passen ze wel allemaal goed bij elkaar. Red Moon is een lekker hard en uptempo nummer. Asleep With The Fireflies heeft heel interessante tempowisseling en is ronduit swingend. Finishing For A Dream heeft heel erg de Daryll-Ann-stijl, compleet met doe-doe-doe-zingende koortjes. Het daaropvolgende Road To Nowhere is een nummer waar je kippenvel van krijgt en zo gaat dat het hele album nummer na nummer, twaalf nummers lang door.

Er staat werkelijk niet een slecht of oninteressant nummer op Jackinabox. Het is zo’n prachtige plaat waarvan je vindt dat hij te snel is afgelopen (ook al duurt hij wel bijna 50 minuten) en die je gewoon meteen nog een keer op wilt zetten. Het enige wat een beetje raar is, is dat het recensie-exemplaar in een veel bijzonderdere verpakking zit dan de cd die in de winkels ligt. Nou ja, toch maar kopen dat album, want het gaat om de inhoud!