Tori Amos

Amos opent met de politieke protestsong Yo George! en geeft daarmee een persoonlijk commentaar op de Amerikaanse president. De boodschap is duidelijk. Dat geldt voor meer songs. Haar cryptische songteksten waarbij religie, seks en emancipatie grotendeels centraal staan, laten minder aan de verbeelding over op haar negende studioplaat.

Waren haar voorgaande albums The Beekeeper en A Scarlet’s Walk soms wat zweverig, American Doll Posse is recht voor zijn raap. Dat heeft te maken met de vijf centrale archetypische vrouwenpersonages die verwijzen naar oude Griekse godinnen met ieder hun eigen verhaal. In elk nummer is een ander karakter te horen; de een is een idealist, die geen blad voor de mond neemt, de ander is een échte vrouw, die hunkert naar sensualiteit. Amos probeert met deze personages duidelijk te maken dat iedere vrouw, hoe verschillend ook, haar eigen beeld heeft van vrouwelijkheid en emancipatie, en op welke wijze ze probeert iets te bereiken in het leven.

Personages

In muzikaal opzicht levert Amos meer diversiteit, omdat de verschillende personages ieder een eigen sound hebben. De strijder, ExpiraTORIal Pip, verwijst naar Athene. Ze klinkt rauw en hard in pittige rocksongs als Teenage Hustling en zingt een krachtig duet met de sensuele Santa, die verwijst naar Aphrodite (Body and Soul). Amos bewijst wederom dat ze naast prachtige pianocomposities als Father’s Son, Girl Disappearing en Dark Side of the Sun prima uit de voeten kan met een scherper bandgeluid, zoals eerder op The Choirgirl Hotel (1998) te horen was. De tempi en sfeer zijn ook afwisselend.
Het album duurt echter wel te lang. De 23 composities (bijna tachtig minuten!) zijn niet allemaal van dezelfde klasse en dat doet de aandacht van de luisteraar verslappen. Toch biedt American Doll Posse absoluut tekstuele en muzikale kwaliteit van de bovenste plank en klinkt Amos fris, avontuurlijk, en geëmancipeerder dan ooit.

Op 3 juni staat Tori Amos in de Heineken Music Hall in Amsterdam. 8WEEKLY zal hiervan verslag doen.