Liefhebbende knutselaar vergroot zijn publiek
Een van de projecten die is komen bovendrijven uit de energieke scene van Seattle is Throw Me The Statue, een eenmansproject dat met Moonbeams zichzelf vorig jaar in die contreien al behoorlijk in de kijker speelde. Niet alleen doormiddel van de hoes, die in het thuisland nog veel stof kan doen opwaaien, maar vooral vanwege de dertien inspirerende songs.
Throw Me The Statue is de naam waaronder multi-instrumentalist Scott Reitherman zijn muziek maakt. Live doet hij het, bijgestaan door een aantal bevriende muzikanten waaronder stille kracht Casey Foubert (o.a. Pedro the Lion), ook goed. Wat heet, Reitherman is al een tijdje een klein fenomeen in en rondom Seattle. Daar verscheen afgelopen zomer via zijn eigen piepkleine, maar daardoor niet minder leuke label Baskerville Hill, de plaat Moonbeams.
Labels en scouts
~
~
Maar zoals dat gaat in bruisende indie scenes, zitten de scouts van de grotere labels als gieren te azen op alles wat de moeite waard is. Secretly Canadian – overigens een evenzo fijn label, met hoogstaande releases van Songs: Ohia, Danielson en I Love You But I’ve Chosen Darkness – kocht het door hun gespotte project op. Het bereik van Throw Me The Statue is door de overname veel groter geworden; Moonbeams is nu ook in Nederland te horen.
Gelukkig maar, want Throw Me The Statue maakt frisse lo-fi knutselpop, grotendeels ondersteund met tonen uit een oud keyboard. Reitherman doet dat soms nogal boud, waarbij hij doet denken aan de manier waarop Centro-matic of de eendagsvlieg Jack Drag het instrument in hun muziek gebruikten. Ook Throw Me The Statue bedient zichzelf hier en daar van de standaard drumbeats uit de Casio. Daarnaast zoekt Reitherman af en toe de emotie van My Morning Jacket, werkt veel met de soundeffectjes en andere invloeden van Guided By Voices en heeft veel weg van het geknutsel van Grandaddy. Losjes komen de bliepjes, belletjes en blazers langs, storen nergens maar vullen elkaar perfect aan.
Intrigerend ~
Moonbeams is gevuld met een groot scala aan emoties, stijlen en instrumenten, maar is bovenal gevuld met kekke songs. Lolita bijvoorbeeld, maar ook het schitterende Moonbeams (let op de mooie blaaspartijtjes) of het o zo fijne About to Walk. Songs die zich schots en scheef met elkaar lijken te verhouden, maar in het geheel allemaal heel soepel klinken. Throw Me The Statue slaagt er daardoor met Moonbeams in om dertien nummers lang te boeien, en dat zegt tegenwoordig veel. Het is op dit moment het meest intrigerende uit de creatieve scene van Seattle. En ook dat zegt veel.
