Gierend en parmantig

Want dacht de liefhebber van The Afghan Whigs ten tijde van de laatste albums Black Love en 1965 nog dat het allemaal nét iets te donker (Black Love) of nét iets te lichtvoetig (1965) was om meesterwerk Gentlemen ooit te overtreffen? Die liefhebber heeft sinds kort weer reden tot hoop. Powder Burns komt als album zeer dicht in de buurt bij dat meesterwerk. Het eerste nummer I’m Ready (intro Towards The Waves even daargelaten) heeft dezelfde gitaargeoriënteerde drive als de nummers What Jail Is Like en Gentlemen. Zo’n gegarandeerde knaller als opener, kortom. Ook de combinatie ‘gierende distortion-gitaar en parmantig pianospel’ wordt weer zeer succesvol gezocht en gevonden. Neem There’s Been An Accident en Forty Dollars (inclusief gedurfde Beatles-verwijzing) als perfecte voorbeelden. Leuk ook: alt-woman pur sang Ani diFranco zat tijdens de opnames in een nabijgelegen studio te werken aan haar nieuwe album en zingt op een aantal liedjes (waaronder het epische titelnummer) zeer verdienstelijk mee.

Net iets te eendimensionaal?

Dacht de Greg Dulli-liefhebber bij de band The Twilight Singers dat hun albums (Twilight en Blackberry Belle) nét iets te eendimensionaal waren om de klasse van The Afghan Whigs überhaupt te kunnen benaderen? Die liefhebber heeft óók weer reden tot hoop. Bevlogenheid voert de boventoon op Powder Burns. En dat terwijl de situatie tijdens de opnames weinig hoopvol (een verlaten New Orleans ten tijde van de Katrina-orkaan) was. Dulli zingt letterlijk of z’n leven er vanaf hangt. “Like the singer, alive, but just barely holding on“, zo meldt hij in There’s Been An Accident. Dat lijkt me een veelzeggende frase over de situatie waar hij in verkeerde. Het album markeert de afkickperiode van z’n drugsverslaving, zo vertelt hij op de internetsite van de band.

Na uitkomen van dit derde album (het coveralbum She Loves You even buiten beschouwing gelaten) van The Twilight Singers, blijkt dat de muzikale klasse van Greg Dulli in ieder geval zeker niet verdwenen is. Dit album mag na Gentlemen zijn beste werk genoemd worden. Het bombast is er nog, de schreeuwerige, rauwe soulstem komt gelukkig vaker dan ooit bovendrijven en laten we eerlijk zijn, over goede composities en teksten hoef je Dulli al jaren helemaal niets wijs te maken. Mooi document.