Wijzer
Je hebt van die hiphoppers die het eigenlijk alleen bij het eigen publiek goed doen, geen gitaarliefhebber die ze kent en geen punker die er ook maar aan denkt een plaat van ze te kopen. Je hebt ook van die hiphoppers die het bij iedereen goed doen. Outkast en N.E.R.D. verkopen platen aan alle lagen van de bevolking. Je doet jezelf als muziekliefhebber mooi tekort als je geen exemplaar hebt van Speakerboxx/The Love Below, het gewaagde dubbelalbum van André 3000 of Fly or Die van Pharrell, Chad en Shay.
Hetzelfde geldt voor The Roots uit Philadelphia die met het in 2002 verschenen Phrenology en met het daarvan afkomstige The Seed eindelijk doorbraken tot het grote en brede publiek met muziek die kwalitatief zo hoogstaand is dat vele rockbands het nakijken hebben wanneer ze op een festival naast elkaar staan geprogrammeerd, want The Roots bestaan uit een stel briljante muzikanten met gitaar/bass/drums/keys en turntables, die zonder problemen het laatste kwartier van hun set voljammen zonder de verveling een kans te geven.
Supermarkt
Rapper Black Thought, drummer/producer ?uestlove en de zijnen stonden dit jaar op Pinkpop en op het urban georiënteerde Rotterdam Import in aanloop naar de onlangs verschenen plaat The Tipping Point. Wederom een album om in te lijsten met old-school hiphop, soul en funky stuff. Met een openingsnummer gebaseerd op een oudje van Sly and the Family Stone (opgenomen naar aanleiding van een merkwaardige situatie waarin een vrouw in een supermarkt vond dat The Roots echt eens een cover van Everybody Is A Star moesten doen…”thanks lady”), een afsluiter bestaand uit meerdere delen van in totaal meer dan een kwartier en de dubieuze eer van een opmerking over het slechte weer in Nederland. Alsof men de pinkstermoesson tijdens het schrijven voor The Tipping Point al zag aankomen.
Respect
Tien tracks telt het uit jamsessies tot stand gekomen album. Tien behoorlijk verschillende tracks, die toch allemaal samensmelten tot een coherent album. Een plaat die er geen twijfel over laat bestaan dat hier op een eigenzinnige manier kunst wordt geschapen. Om weer terug te komen op die prachtige openingstrack: de twist die daarin na zo’n viereneenhalve minuut wordt gemaakt, is geniaal en tekenend voor dit gezelschap voorwie je eigenlijk alleen maar diep door de knieën hoort te gaan. Zeven platen lang hebben ze de basis gelegd voor een spannend, gloedvol geluid dat zijn weerga niet kent. Het lukt niet zoveel hiphopgroepen om in deze mate respect af te dwingen bij de massa en bij de, laten we het maar de culturele elite noemen. Met hun zwarte-inventieve-hip-popmuziek geven ze samen met acts als N.E.R.D. en Outkast de starre witte gitaarminnende mannen een flinke partij slaag (kijk maar naar de laatste editie van Pinkpop) en daarbij steek ik mijn hand in eigen boezem. Dank u wel meester ?uestlove. Net als met Phrenology zijn we met The Tipping Point weer een stapje wijzer geworden. Popmuziek in deze vorm is kunst, laat daar geen twijfel over bestaan.
Simon van Boxtel 
