Een logisch vervolg
De vierde plaat van de vaak als indie-supergroep bestempelde The New Pornographers is een feit. Voornaamste songschrijver en bandleider Carl Newman verdween een jaar geleden uit Vancouver (Canada) zonder een woord te zeggen, om vier maanden later weer op te duiken in Brooklyn. Met een mysterieus litteken en een nieuwe verzameling nummers die zijn verhaal van de afgelopen twee jaar vertelt.
De term indie-supergroep vond ik altijd sterk overdreven. Toegegeven, The New Pornographers wisten een aantal zeer aardige powerpop-platen te maken met puntige liedjes met een dikke sixties tic (Beatles, Beach Boys), maar een supergroep is het zeker niet. Niet in kwaliteit althans, wel in het feit dat het een erg bezige band is. Veel bandleden houden er hun eigen projecten op na: veteraan Carl Newman heeft zijn soloproject, waarvan binnenkort weer een nieuwe plaat verschijnt en ook Dan Bejar (Destroyer), Neko Case en de andere bandleden hebben hun sporen ruimschoots verdiend (Limblifter, Age of Electric).
 |
| Foto Steven Dewall |
One-trick pony
In vergelijking met voorgangers Mass Romantic (2000), Electric Version (2003) en het alom bejubelde Twin Cinema (2005) is de nieuwe plaat Challengers erg rustig. Alleen de nummers All The Things That Go to Make Heaven And Earth en Mutiny, I Promise You doen herinneren aan het eerdere werk, dat uitblonk in spingerigheid en puntigheid. Is dat erg? Ja en nee. Ja, omdat deze twee nummers door hun meer uitgesproken karakter wel behoren tot het beste dat de plaat te bieden heeft. Sterker nog: beiden zijn heerlijke nummers. Aan de andere kant kan ik de vraag ook met ‘nee’ beantwoorden, aangezien aan de oude werkwijze voor mij ook nadelen kleefden. Het bracht een melodieuze vlakheid met zich mee die vaak te nadrukkelijk aanwezig was. De rustigheid van deze plaat heeft in ieder geval de ruimte geschapen om meer met melodie en sfeer te doen. De invulling daarvan had echter helaas veel beter gekund. Powerpop-bands zijn nu eenmaal vaak one-trick ponies en er is altijd het gevaar dat je blijft zitten met (te) slappe pop als je de power wegneemt. En dit is zeker het geval met dit nieuwe album. Challengers is een erg grillige groeiplaat en fans van de band zullen wel wat meer hun best moeten doen om zich deze plaat eigen te maken. En het is zeer de vraag of The New Pornographers er uiteindelijk nieuwe zieltjes mee gaan winnen; daarvoor mist de plaat toch inhoud. De songs zijn niet sterk genoeg om zonder power overeind te blijven.
Verdieping
De kalmte van de plaat is niet het enige dat opvalt. Op een tweetal andere manieren werd geprobeerd om verdieping in de muziek aan te brengen. Naast Carl Newman heeft Dan Bejar ook een aantal nummers bijgedragen aan dit album, waarbij hij eigenlijk alleen met Entering White Cecilia het niveau van zijn solowerk met Destroyer weet te halen. Myriad Harbour en The Spirit of Giving kunnen mij in ieder geval niet bekoren. Daarnaast kregen de vocalen van Kathryn Calder een grotere rol toebedeeld, zo blijkt in Failsafe en Adventures in Solitude. Haar stem mixt beter met de muziek dan de stem van Neko Case, maar mist hier en daar wel de scherpte van de laatsgenoemde. Beide veranderingen vallen dus niet onverdeeld positief uit. In de vernieuwingsdrang verliest de band behoorlijk wat van het oospronkelijke geluid en de urgentie die het in het verleden had, en dat is jammer. Maar misschien is het onwennigheid met de nieuwe werkwijze en zal de band zich op een volgend album weer revancheren. Challengers lijkt een logisch vervolg voor een groep die al een tijd meedraait en die zich niet tot in den treuren wil blijven herhalen. Je moet er als band echter wel voor zorgen de essentie van je muziek in het oog te houden.
