The Jon Spencer Blues Explosion

Báááááálóóóééés Ex… plósion!!! Keek je ooit een liveoptreden van deze band dat hoorde je deze manische kreet menigmaal. Je werd erdoor opgezweept, je werd meegesleurd. Naar de rauwe, lompe wereld van Jon Spencer en zijn, inderdaad, Blues Explosion. Steeds echter blijft de vraag gerechtvaardigd: gaat deze typische liveband die typische vibe ook overbrengen op de nieuwe albums? Nou, bij de onlangs uitgekomen verzamelaar Jukebox Explosion Rockin’ Mid-90s Punkers is dat maar matig gelukt.

Even over de bandnaam. Was deze sinds 2004 gemakshalve ingekort tot Blues Explosion, nu staat Jon Spencer er weer voor. Waarschijnlijk omdat het hier om een verzamelaar van oud werk gaat. Goed, lekker verwarrend allemaal, en dat hoort natuurlijk ook wel een beetje bij deze band uit New York. Maar is het eindresultaat van deze compilatie goed? Niet echt. Uiteraard, op de te gekke albums Orange (alweer uit 1994!) en Now I Got Worry (1996) was de band grillig, rauw en briljant ineen. Maar daarna? Tja, Acme (1998) en Plastic Fang (2002) konden mij persoonlijk niet echt bekoren. Het verrassend toegankelijke Damage (2004) echter, mocht er wel weer zijn. En die liveoptredens? Die bleven immer heftig.

Net onder de maat

Welnu, hun meest recente verzamelaar met liedjes die ooit zijn uitgekomen op 7″ inches en singles heeft wat mij betreft een gemiddelde van net onder de maat. Hoe dat komt? Deze verzameling is op z’n zachtst gezegd niet echt coherent. Er staan uiteraard wel goede, dampende nummers op zoals Shirt Jac, Caroline, Push Some Air, het Charlie Feathers-eerbetoon Get With It met Money Mark op keyboard, het bij en door de VPRO opgenomen Curfew Blues en bijvoorbeeld Ghetto Mom. Maar uiteindelijk blijken achttien erg rommelige nummers gewoon te veel van het goede. Dat maakt deze verzameling tot een waar je maar moeilijk doorkomt.

Trashbluezrrs

Nu kun je van deze trashbluezrrs misschien ook niet anders verwachten, maar ze zijn wat mij betreft meer dan ooit erg moeilijk om naar te luisteren. Voorbeelden? Fat, Son Of Sam, Latch On, Jailhouse Blues (van André Williams) en Do Ya Wanna Get It. Dit moeilijke komt ofwel door een mindere compositie ofwel door het opnamegeluid, waarvoor luisteraars op de hoes al gewaarschuwd worden. En in zo’n geval moet je die gasten gewoon aan het werk zien om de vibe daadwerkelijk mee te krijgen. Binnenkort hopelijk weer? Als de band niet al uit elkaar is? (Een weinig geüpdate website doet anders vermoeden.) Ik heb dáár door deze compilatie namelijk wél weer erg veel zin in gekregen! Báááááálóóóééés Ex… plósion!!!