Staren naar je schoenen
De Engineers maken naar eigen zeggen geen muziek die lijkt op iets wat er op dit moment wordt gemaakt. Die uitspraak klopt inderdaad, maar de muziek die lijkt wel verdacht veel op de “shoegazer”-muziek die tussen 1990 en 1994 een deel van de Britse indie-scene bepaalde. Dat een band anno 2005 nog een plaat in deze stijl maakt, is opmerkelijk te noemen. Deze muziekstijl wordt gekenmerkt door gierende gitaren, langzame riffs en loom drumwerk, waardoor de songs een soort sferische soundscapes worden. Shoegazer-muziek wordt zo genoemd omdat de makers ervan tijdens het spelen de hele tijd naar hun gitaareffecten op de grond kijken. Bekende bands uit het genre zijn My Bloody Valentine en The Cocteau Twins.
Meer van hetzelfde?
Een vraag die in mij opkomt is of dit betekent dat er meer bands gaan komen die voortborduren op de shoegaze-muziek. Er lijkt wel een opleving en herwaardering te zijn van de muziek die van de Britse eilanden komt. Kasabian zorgde voor een comeback van de Manchester-sound, de Kaiser Chiefs zijn een soort nieuwe Blur en Oasis heeft met Don’t Believe The Truth zijn eigen comeback geforceerd. Het is in ieder geval opmerkelijk dat alle soorten Britse pop worden gerecycled, in plaats van dat er zich een heel nieuwe muzieksoort ontwikkelt.
Geestverruiming
Terug naar de band waar deze recensie om draait. Wie lekker pakkende liedjes zoekt is bij de Engineers aan het verkeerde adres. Wie met een lekkere fles drank of een of ander geestverruimend middel ’s avonds op de bank met de poes op schoot en de kaarsjes aan lekker weg wil drijven zal aan Engineers wel een goede plaat hebben. En het is een aanrader voor iedereen die Ride leuk vond natuurlijk