Consistent doch weinig interessant

Blake Sennett is vooral bekend van het Californische indiecombo Rilo Kiley, waar ook Jenny Lewis deel van uitmaakt. Middels een aantal platen, heeft Rilo Kiley een welverdiende zetel op eerste rij verworven binnen het Amerikaanse indielandschap. The Elected is een hobbyproject tussen de bedrijven door en Sun, Sun, Sun is daar een wel heel letterlijk voorbeeld van. Tijdens de tour met Rilo Kiley om de plaat More Adventurous te promoten, schreef Sennett de liedjes voor Sun, Sun, Sun en nam ze in allerlei studio’s die hij onderweg tegenkwam op. Het resultaat is beduidend minder dan dat van de eerste langspeler van The Elected: het fraaie Me First uit 2004 weet op alle fronten diens opvolger te overtroeven.

Crooner

The Elected lijkt op Sun, Sun, Sun als Belle & Sebastian te willen klinken. In de opener Clouds Parting (8:14 a.m.) of in het nummer Would You Come with Me doet de band goed zijn best, maar het blijft bij een poging. Het is ook zo dat Sun, Sun, Sun vooral neigt naar een minder urgente variant van het werk van bands als Death Cab For Cutie, Pernice Brothers of Rogue Wave. Zo hier en daar doet de muziek zelfs denken aan Queen. In Did Me Good ontpopt Bennett zich zelfs als een crooner, maar ook dat biedt geen soelaas

Het is niet alleen maar kommer en kwel. Desiree is een heel mooi nummer en ook Biggest Star weet, vooral door een prachtige gitaareruptie, indruk te maken. Maar twee uitschieters op een album is wel ietwat karig. Het klinkt allemaal veel te volwassen, veel te schoon en de plaat wordt nergens echt spannend. Dit maakt van Sun, Sun, Sun een van de meest consistente platen uit het oeuvre van Sennett, al is dit wel een verkeerde vorm van consistentie. Het had zo mooi kunnen zijn.