Raggen op z’n Nieuwzeelands

Hoewel de band vanaf het begin geplaagd werd door technische fouten (op een gegeven moment hield zanger/bassist Dolf zijn rommelende gitaar omhoog met de – Nederlandse – woorden “Dit is waardeloos!”), speelden de vier Datsuns zo gedreven dat het intensiteitsniveau zelfs nog uitsteeg boven het drie uur durende, inmiddels klassiek geworden, optreden dat The Oblivians ergens in het midden van de jaren 90 in Vera gaven. Hoewel ik vanuit mijn pole position bij het podium niet het hele publiek kon overzien, had ik het gevoel dat de hele zaal rond de tweede toegift kolkte.

Explosief

Het blijft fascinerend dat bijna vijftig jaar na de uitvinding van de rock ’n roll (hé, tijd voor een feestje!) bands met behulp van een standaardbezetting van twee gitaren, bas en drums nog steeds zulke explosieve en verrassende muziek weten te maken. Wat The Datsuns doen is niet nieuw – integendeel zelfs – maar ze doen het op zo’n geweldige manier dat je onmogelijk onaangeroerd kunt blijven staan kijken.

Bastards

Na de eerste toegift, die Dolf afsloot door zijn gitaar weg te smijten, de microfoon rond te zwaaien en hard op het podium te laten landen, waarna roadie Mick (dankzij zijn kordate optreden met kabels en gaffertape de held van de avond) de bas overnam en met de band meespeelde, duurde het even voordat The Datsuns opnieuw het podium opkwamen. “Er zijn drie redenen,” zei Dolf, dit keer in het Engels, “waarom we nog twee nummers voor jullie spelen. Ten eerste willen jullie vast nog wel een paar liedjes horen.” Gejuich. “Ten tweede willen we ons verontschuldigen voor de technische problemen van vanavond, en ten derde: because we’re such self-indulgent bastards!“