Thao Nguyen

Opmerkelijk is dat het tijdens het eerste nummer Beat (Health, Life and Fire) niet meteen duidelijk is dat het om een zangeres gaat. Niet dat haar stemgeluid nu zo mannelijk klinkt, maar in het huidige indieklimaat zingen de mannen steeds vaker als vrouwen. Neem bijvoorbeeld Kevin Barnes van Of Montreal met zijn hoge stemgeluid. Naarmate de plaat zich ontvouwt klinkt Nguyen steeds meer als een lichtere versie van Cat Power en lijkt tijdens de rustigere nummers het stemgeluid van Victoria Bergsman, de leadzangeres van Taken By Trees en The Concretes, te weerklinken.

Thao heeft voor haar tweede plaat elf nummers geproduceerd die doordrenkt zijn van een hoge mate van opgewektheid en allerhande melodielijnen. De opgewektheid contrasteert regelmatig met de cynische en bittere inslag van de teksten. In haar teksten weet de 23-jarige uit Virginia intieme details op een spitsvondige manier bloot te geven:

“I have seen fear and convenience
I have never glimpsed a romance
All my riches in the company van
I drove much faster than the rain”

Middelmaat ontstijgen
~

Het nummer Big Kid Table maakt gebruik van koortjes, blazers en het knippen van de vingers. Feet Asleep wordt opgevrolijkt door een banjo en de handclaps eisen een prominente rol op. De invulling van de nummers is divers en het geheel wordt zeer professioneel uitgevoerd. Toch weten de nummers niet altijd een snaar te raken, ondanks de overvloed aan melodie. Dit lijkt voort te komen uit het feit dat het geluid niet bepaald oorspronkelijk is. De luisteraar wordt geconfronteerd met een slimme samenvoeging van andere indiebands met een country/folk-inslag. Er wordt weinig aan dit amalgaam toegevoegd, waardoor Thao Nguyen de middelmaat maar zelden weet te ontstijgen.

Het internet maakt het voor kleinere bands gemakkelijker om de aandacht op zich te vestigen. Helaas brengt deze transparantie met zich mee dat de luisteraar veel beter geïnformeerd is dan voorheen. Eindeloos vergelijken en relativeren lijkt hiermee in de hand gewerkt te worden. Als een plaat tijdens de eerste luisterbeurten slechts met moeite de middelmaat weet te ontstijgen en de zo bekende gevoelige snaar niet weet te raken, is de keuze snel gemaakt om de aandacht te verleggen naar een andere release.

Handjevol uitschieters

De doorzetters kunnen na een aantal luisterbeurten toch een handjevol uitschieters ontwaren: opener Beat (Health, Life and Fire) en, aan het einde van de plaat, Fear and Convenience en Violet. Tijdens het rijk ingevulde Fear and Convenience sprankelt het gitaarspel van Nguyen en zingt ze heerlijk loom en tegendraads over een tokkelende gitaar. Blazers zorgen voor de finishing touch. Horen we daar net voor het refrein niet even The Cure voorbijkomen? Violet is een nummer van een totaal andere orde, in dit nummer is veel meer ruimte aanwezig. De intimiteit van het nummer wordt versterkt door de spaarzame begeleiding. Al snel komt de vergelijking met Taken By Trees bovendrijven. In dit geval geen slechte vergelijking.

Het is jammer dat Nguyen haar talent op haar Kill Rock Stars-debuut niet constant tentoonspreidt. Misschien weet ze op het podium meer indruk te maken, daar ze naar verluidt tijdens liveshows haar muziek intenser vertolkt dan op plaat. Ter promotie van We Brave Bee Stings and All toert Nguyen deze maand door Europa en op 25 januari zal ze de bovenzaal van Paradiso aandoen. Toch maar een kijkje nemen?