Nieuw Gronings label presenteert eerste sampler

Eerst nog even over kort over die sampler, want daarop staan ook bekendere namen als Green Hornet, Feverdream, Vladimir, El Camino, Sukilove en Meindert Talma, die voor de gelegenheid een – supermooi! – Engelstalig lied levert. Voor de volledigheid zal ik ook maar eventjes de resterende zes noemen: The Tranquis, Fuck The Writer, Aestrid, Glenister, Flux en Zeal. Zo op het eerste gezicht een mooie mix van bekend en minder bekend talent uit de Nederlandse underground. Bovendien een goed evenwicht tussen ingetogen en uitbundig. De absolute hoogtepunten van de sampler zijn de DAF-cover Der Mussolini van Green Hornet, Lord of Pesetas van next big thing Vox Von Braun en I Woke Up in the Middle of a Dream van het Liars-achtige De Nieuwe Vrolijkheid. Twee van hen zijn ook tijdens de presentatie aanwezig.

Vox von Braun

Hippe shit

Elke band kreeg tijdens de presentatie ongeveer een half uur. Het is Vox von Braun, de nieuwe ‘supergroep’ van voormalig The Gluemen-zanger/gitarist Wymer Vaatstra en Propeller voorman Frank Hiep, die de avond mocht openen. Vox Von Braun maakt heerlijke, broeierige rockmuziek met één been in de jaren zeventig en het andere in de jaren tachtig. Muziek die onmiddellijk associaties oproept met The Velvet Underground en The Jesus and Mary Chain. Voor de jonkies onder ons: denk aan de eerste twee albums van The Black Rebel Motorcycle Club, maar dan minder psychedelisch en minder vet geproduceerd. Vanavond speelt Vox Von Braun voor het eerst met de nieuwe drummer Jan-Willem (de oude drummer Michel Weber bleek het toch te druk te hebben met zijn andere band Audiotransparent). Misschien staan ze daarom – ondanks de ruime podiumervaring bij Vaatstra en Hiep – nog wat onwennig op het podium. Vooral de stuurs kijkende bassiste Maike Doornebosch lijkt geïntimideerd door het tweehonderdkoppige publiek. Op zich ook wel logisch, want zo veel optredens heeft Vox Von Braun nog niet achter de rug. Hiep grapt tijdens de set nog dat ze aanvankelijk zelfs even met de gedachte hebben gespeeld om een drumcomputer mee te nemen, maar dat Jan-Willem ze uiteindelijk wist te overtuigen dat hij nog strakker is. Nee, met die onderlinge sfeer zit het wel goed bij Vox Von Braun. Minstens zo belangrijk: ook het materiaal klinkt veelbelovend! Dat de zang dan aanvankelijk wat te zacht staat neem je al gauw voor lief.

Blonde Redhead uut Grunn

Daarna is het de beurt aan Hieps andere band Propeller, waarvan vorig jaar het uitstekende debuutalbum The Midnight Ghost verscheen bij dat andere post-Silent Minority-label, Rara Records. Maar er is ook een link met Subroutine; Subroutine-(en 8WEEKLY-)man Niek Hofstetter doet bij Propeller sinds kort de toetsen/samples. Toen ik ze een week eerder tijdens De Nacht van de Fooi zag spelen in het lokale Shadrak waren het juist die toetsen die niet goed uit de verf kwamen. In Vera treffen ze gelukkig een betere geluidsman en het resultaat is dat Propeller een mooie, degelijke set neer weet te zetten. Waarbij nog maar eens blijkt dat de band live een stukje harder klinkt dan op plaat! Het publiek kijkt gehypnotiseerd toe, en ziet met een glimlach op het gezicht dat het goed is.

Getergde De Haan slaat hard terug met akoestische gitaar

Na zo veel gitaargeweld zet je normaalgesproken geen singer-songwriter neer met een akoestische gitaar. En dat is dus precies wat Subroutine wel doet met Awkward I. Vragen om moeilijkheden, heet zoiets. Gelukkig heeft Djurre de Haan een dijk van een stem en een aantal mooie, breekbare liedjes, waarmee hij het geroezemoes al snel in de kiem weet te smoren. Wel blijft het onbegrijpelijk dat ze De Haan hebben weggestopt op een verlaagd bijpodium vlak naast de mengtafel voor het zaalgeluid. Als er 20 mensen om hem heen staan te dringen is het al vol. Nog zoiets: tijdens het optreden wordt er op het hoofdpodium druk gewerkt aan de opstelling van Fuck The Writer, waardoor De Haan min of meer wordt gedegradeerd tot achtergrondmuzikant. De arme jongen verdient absoluut beter!

Fuck the Writer

Singer-songwriter die z’n band beter thuis had kunnen laten

Een andere miskleun is het programmeren van Fuck The Writer op het hoofdpodium. Hoewel ik er wel bij wil melden dat het intieme door de akoestische gitaar gedragen nummer dat de sampler heeft gehaald nog steeds veelbelovend klinkt! Live kan de band van singer-songwriter Emil van Steenwijk echter geen moment overtuigen. De technische mankementen met de bas- en akoestische gitaar, de talloze positiewisselingen en een sampleapparaat dat op hol slaat, het haalt alle vaart uit het toch al matige en statische optreden. Naderhand vernam ik dat dit het eerste optreden van Fuck The Writer was in deze samenstelling. Aanvankelijk was Fuck The Writer alleen Van Steenwijk. Misschien kan Van Steenwijk beter alleen door gaan, of samen met die goed zingende drummer. Hoe dan ook, in Vera ziet het er in ieder geval niet goed uit. Met als resultaat dat wanneer De Nieuwe Vrolijkheid aanvangt er amper zestig bezoekers over zijn, al zal dat wellicht ook te maken hebben met het late aanvangstijdstip.

De Nieuwe Vrolijkheid

Energiek maar flegmatiek

De naam van De Nieuwe Vrolijkheid gonst al een tijdje in het circuit. Het gaat hier om een Haags twee/drie/viertal (varieert) waarvan september vorig jaar de debuut EP We Are John Wayne is verschenen. Naar aanleiding daarvan worden ze in recensies vaak vergeleken met Liars. De Nieuwe Vrolijkheid is geniale chaos met een Punkdrive – met de zeer charismatische, maar ook een tikje arrogante zanger/toetsenist Vincent als een soort ADHD-versie van Ian Curtis. Technisch gezien is het misschien niet je-van-het, maar de energie maakt heel veel goed! Onverstoorbaar doen ze hun ding. Niets of niemand die ze kan tegenhouden. Waar het aan ligt, weet ik niet, maar toch, op de één of andere manier grijpt De Nieuwe Vrolijkheid me niet heel erg. Voor het hoofd misschien wel interessant, maar het hart wordt er vanavond niet door geraakt. Iets te veel muziek voor muzikanten vrees ik. Eigenlijk is alleen het nummer dat ook op de sampler te vinden is (I Woke Up in the Middle of a Dream) een beetje catchy.

Wat dat betreft weet Subroutine er wel de goeie nummers uit te pikken; ook Lord of Pesetas is namelijk veruit het sterkste nummer van Vox Von Braun. Waarmee er een mooi bruggetje is gebouwd naar de split-vinyl EP met Vox Von Braun en De Nieuw Vrolijkheid die Subroutine in de planning heeft staan. Al met al een opvallende avond, met een even opvallende sampler. Blijf dat volgen.