Muziek / Album

De waarheid onder ogen

recensie: Stephen Malkmus - Face the Truth

Toen Pavement na Terror Twilight de instrumenten aan de wilgen hing, ging de meest wijze van de koningen der collegerock in zijn eentje verder. Het leverde, op het tussendoortje Dark Wave na, inmiddels drie platen op. Bij de voorlaatste liet Stephen Malkmus zich bijstaan door zijn groepje the Jicks; op Face the Truth opereert hij weer alleen. En het lijkt of Malkmus de waarheid onder ogen is gekomen en zich erbij neer heeft gelegd, want alle klanken verwijzen naar één band: Pavement.

~

Was Pig Lib met the Jicks een erg lo-fi en bij vlagen dreinerige plaat, de sfeer op Dark Wave was al een stuk aangenamer. Beide kenden echter niet een single als Jenny & the Ess-dog of de met een geweldige videoclip ondersteunde Discretion Grove van het fijne titelloze debuut, maar toch toonden ze steevast de klasse van het songschrijverschap van Malkmus. Ook Face the Truth kent nauwelijks sterke singles, maar Malkmus rockt weer zo fris als hij destijds met Pavement deed. En dit doet hij het best bij nummers als Baby C’mon, I’ve Hardly Been en de sterke opener Pencil Rot. Aan deze nummers kleven de golvende, slungelige en vrijblijvende geluid wat in alles van Malkmus een belangrijke factor speelt.

Concurrentie

De lijn van de plaat wordt doorbroken door het lange uitgesponnen, met veelvuldige sustain en andere gitaarcapriolen ingevulde No More Shoes. Dan komt Malkmus ietwat los van de bijna traditionele melodieuze en noisy manier van spelen en weet iets vaker dan gemiddeld het distortion-pedaal te vinden. En aan beide kanten van No More Shoes beconcurreren de nummers elkaar, waarbij de teksten als vanouds niet te volgen zijn. Desondanks blijft het intrigerend. Vooral in It Kills dat vervolg vindt in het mooie, soms sferische Loud Cloud Crowd. Na het midden doet het nummer Mama z’n uiterste best om gehoord te worden, net als het even later komende Post-Paint Baby.

Bekende ideeën

Het grootste euvel komt naar voren wanneer de vraag rijst hoe Face the Truth moet worden gezien. Dan wordt er als het ware een beetje gepulkt aan de korst op de arm van de fan. Want de plaat kent bijna allemaal goeie nummers en dat maakt de plaat heel goed te beluisteren. Het probleem ligt bij de verwijzing naar iets groots uit het verleden. De opbouw van nummers, de wendingen en de refreintjes komen allemaal heel bekend voor, omdat alle ideeën al een keer eerder zijn verwerkt in het oeuvre van Pavement. Maar wie Malkmus hoog heeft zitten en nooit genoeg kan krijgen van Pavement, vindt in Face the Truth een hele fijne vriend.