Mierzoet wordt af en toe scherp en zuur

Stateless: een band waarvan ene DJ Shadow rondbazuinde dat het ‘As close to perfection as I’ve heard in a long time’ was. Nou, dát lijkt me sterk. Maar deze schijf een kans geven, kan natuurlijk geen kwaad. De ‘wikkel’ van de Stateless-cd is onbeduidend. Fikse zwarte letters in een rond font lijken halverwege te exploderen, wat associaties opwekt met mislukte hardrockmuziek in de trant van Europe, Styx of Journey. Maar goed, een wikkel van een lolly gooi je ook meteen weg.

Plakkerige Langnese-pot

De schijf gooi ik in mijn cd-speler als een half pond suiker in oma’s cake. Het eerste nummer Prism#1 kleeft de eerste seconden letterlijk aan mijn oren. Pure honing. En dat vindt misschien niet iedereen lekker, maar na 31 seconden komt er een onverwachts scherpe bijsmaak. De drumpartij in dit nummer is waanzinnig knap bedacht. Drummer David Levin dartelt als een bezetene door de plakkerig zoete Langnese-pot. Ook de dwingende, zeer aanwezige, pompende baspartij van Justin Percival verrast.

Met mate genieten

De sombere, donkere teksten wekken helaas irritaties op. Ook de zanglijnen zijn niet overal even sterk: zo klinken zij op het nummer Crash zeer matig. Zanger Chris James hanteert vaak dezelfde toonhoogte als de Belgische zanger Jasper Steverlinck (voormalig lid van de band Arid). Dat is zeker geen schande om naar te luisteren. Wél is dit zo’n typische stem (denk bijvoorbeeld aan Thom Yorke
of Dinand Woesthoff) die op je zenuwen kan werken. Geniet dus met mate. Hoogtepunten? De apotheose van Bluetrace, de frivool ronddeinende vioolpartij en raps in This Language, de klassieke pianopartij in Down Here. En natuurlijk de retestrakke drumpartij in Radiokiller. De plaat Bloodstream doet door samples en het kale basgeluid denken aan Portishead.

Overdosis suiker

Stateless levert een redelijk debuutalbum af, maar ook niet meer dan dat. Het past prima op Lowlands en zou live best verrassend zijn. De (inderdaad) zoete sound van Stateless wordt hier en daar prima afgewisseld met scherpe licks en ritmes met zure teksten. Maar te veel van deze suiker maakt je uiteindelijk wel misselijk.