Sonic Youth

Sonic Youth timmert inmiddels al zo’n zeventien jaar aan zijn eigen, onmiskenbaar eigenzinnige muzikale weg. Deze, voor een gitaarband ongekend lange, periode kenmerkt zich door een continue zucht naar verbreding, naar experiment en naar verdieping. Deze zoektocht leidde enkele weken geleden tot een nieuw album, Murray Street. Op dit nieuwe album wordt voor het eerst Jim O’Rourke als volwaardig bandlid genoemd: ook op het podium heeft hij, schuin achter Kim Gordon, zijn plaats ingenomen.

Noise-uitbarstingen

Het is nog steeds een verademing, zeker in deze tijden van muzikale eenheidsworst, om te zien hoe buitengewoon volwassen en ervaren de bandleden op elkaar ingespeeld zijn. Echter, ondanks de leeftijd van de bandleden, die gemiddeld rond de 40 jaar ligt, is er aan overtuigingskracht vrijwel niets ingeboet. Er is een andere invulling aan gegeven. Waar vijftien jaar geleden, bijvoorbeeld op het nog altijd actuele album Daydream Nation, betrokken teksten woedende gitaren begeleidden, worden tegenwoordig zorgvuldig spanningsvelden opgebouwd, afgewisseld door traditionele noise-uitbarstingen. Zo ook op het concert van donderdag 29 juni, overigens met een Thurston Moore die ouwehoerensoep gegeten had en zelden kon stoppen met gezellig keuvelen naar het publiek en de bandleden toe.

Natte dromen

Als te doen gebruikelijk speelde Sonic Youth zeer veel nieuwe nummers, in dit geval het totale laatste album. Nummers die direct opvielen waren de openingstrack van Murray Street, The Empty Page, die live iets harder gebracht werd dan op het album. Ook Rain On Tin, opnieuw een nummer van de onofficiële voorman Thurston Moore, was live zo mogelijk nog overtuigender dan op het album. Als luisteraar werd je meegesleept van subtiel naar luid en weer terug, met gitaarpartijen waar lullig aandoende gitaristen als die van Kane natte dromen van krijgen maar door de vier gitaristen van Sonic Youth met een kinderlijke eenvoud gespeeld werden. Op geen enkele wijze vloekten de nieuwe nummers met het oudere materiaal, waarvoor ook een plaats was ingeruimd.

Zo werd het zestien jaar oude nummer Shadow Of A Doubt van stal gehaald, redelijk zuiver gezongen door Kim Gordon. Eric’s Trip zorgde voor tumultueus publiek, maar vooral het slot deed smeken om meer. Gordon legde haar gitaar aan de kant, zette een ietwat minder chagrijnig gezicht op, en brulde/gierde/snoof een woest gierende versie van Drunken Butterfly de zaal in, waarna de band het podium verliet om naar België te reizen voor een optreden in de tent van het muziekfestival Werchter.