Verder de diepte in
OOR noemde het voorlaatste Sonic Youth-album Murray Street twee jaar geleden de “perfecte instapplaat”: voor de muziekliefhebber die kennis wil maken met het werk van de legendarische gitaarband de beste introductie tot hun immense oeuvre. Het is een omschrijving die zonder moeite is toe te passen op het zojuist verschenen Sonic Nurse.
~
Symbiose
Ook zanger/gitarist Thurston Moore is in topvorm: hij voegt met liedjes als The Dripping Dream en New Hampshire weer een stel parels toe aan zijn omvangrijke lijst aan klassieke rocknummers. Stones bevat zelfs de mooiste Sonic Youth-gitaarlijn sinds jaren. Het ene nummer dat zanger/gitarist Lee Ranaldo traditiegetrouw levert, stelt op Sonic Nurse echter teleur. Ranaldo’s songs zijn meestal album-hoogtepunten die een perfecte symbiose van noise en melodie laten horen, maar Paper Cup Exit ontbeert de melodie en ook de noise is ver te zoeken.
Opbouw
Heel mooi aan het album is de opbouw. De rocksongs staan vooraan, met The Unmade Bed en Mariah Carey and the Arthur Doyle Handcream als uitschieters, maar het tempo neemt gaandeweg af tot aan het dromerige I Love Golden Blue en het bijna meditatieve protestnummer Peace Attack.
Verdieping
Een band als Sonic Youth, die inmiddels al meer dan twintig jaar in vrijwel ongewijzigde samenstelling muziek maakt, hoeft zich niet meer te bewijzen met catchy singles of hitnoteringen. Waarschijnlijk heeft de band in de loop van die twee decennia elk muzikaal idee wel uitgeprobeerd, van pure pop tot de meest weerbarstige gitaarnoise. Elk album dat de vier heren en één dame nu nog aan de canon toevoegen betekent daarom een verdieping van hun geluid. Sonic Youth lijkt tevreden te zijn met hun status en muzikale nalatenschap en is op dit moment vooral bezig de muziek te maken die ze zelf het liefste hoort. Het is voor ons als luisteraars geweldig dat dat platen van een zo hoog niveau oplevert.
