De verdomde dagen van een dorstig man

Op Serenade verraste Skarl vier jaar geleden met een prettig dwars geluid dat sterk deed denken aan Krang, de vroegere band van André Manuel. Ook Tom Waits was nooit ver weg. Ketelmuziek van de betere soort dus, gezongen in het Fries.

Op hun derde cd Hotel Korsakov verruilt Skarl (Fries voor ‘scharrel’) het krakende en puffende geluid van hun eersteling voor een meer gepolijst geluid. Geen marimba, klokkenspel, draailier en traporgel deze keer, maar gitaar, banjo en mandoline. De sax en trombone zorgen voor een jazzy touch. Voorman Pieter Kurpershoek gromt een stukje minder en voornamelijk in het Nederlands bovendien. Al met al acteert Skarl op Hotel Korsakov minder weerbarstig en meer poppy.

Ondanks deze concessies blijft Skarl een bijzonder ensemble. Luister maar naar de rinkelende piano en onderkoelde blazers in ‘Dankbaar en Blij’. Of naar de weemoedige saxofoonsolo in het dromerige ‘Nachtschilder’. Het kolderieke ‘Zuigling’ klinkt luchtig als een zomerbriesje. En een kermisorgel en krijsende meeuwen geven het titelnummer de juiste toon. Mooiste lied op de cd is de ballade ‘Fokje Modder’, een titel die verwijst naar de meest ongewone (op internet verkozen) vrouwennaam van 2010.

Drank speelt een voorname rol in het universum van Skarl: ‘De verdomde dagen van een dorstig man, een beetje troost en liefde voor deze charlatan’ zingt Kurpershoek in ‘Verdomde Dagen’. Om te vervolgen: ‘Geen spijt, geen angst, geen meelij of enkel een wijze les, het was wederom een innig samenzijn met mijn laatste fles’. Ook in ‘Hotel Korsakov’ is het woord aan de droeve drinker: ‘Ik hef het glas op de bevroren eenzaamheid. Houd het vast en raak het kwijt.’ Hoewel Skarl soms iets te nadrukkelijk citeert uit werk van hun muzikale voorbeelden, verdient de band beslist meer aandacht.