Sickoakes

De clichés van instrumentale gitaarbands omzeilt de band niet: naast onzinnige titels zoekt Sickoakes helaas ook zijn toevlucht in gesamplede stemmen, die een paar nummers ontsieren. Toch heeft de band genoeg eigen zeggingskracht: de stemming van het album is namelijk bijna overweldigend desolaat en deprimerend. Associaties van wrakhout en zieke bomen krijg je er ondanks naam, titels en hoesfoto niet bij, maar het sobere geluid en de ingehouden dynamiek geven het album wel een bijzonder kille sfeer.

Patronen

De meeste van de zeven lange nummers hebben als basis een eindeloos herhaald patroon van een eenvoudige gitaarmelodie en bouwt daar een muur van blazers, percussie, toetsen en nog meer gitaarwerk op. Soms werkt dat bijna hypnotiserend (als het tempo opgeschroefd wordt, bijvoorbeeld in Oceans on Hold), soms (in het nummer Missiles and Mammals) is het niet meer (of minder) dan onderhoudend. Alle instrumenten werken mee aan de voortkabbelende herhalingen. De avontuurlijke drums op Taking the Stairs Instead of the Elevator voegen daarbij veel meer toe dan alleen een ritme. Ook de blazers (die nergens tot de voorgrond doordringen) en de subtiele extra percussie passen vaak vloeiend in het geheel.

Bliepjes

Enkele nummers gaan het ene oor in en het andere weer uit, vele hebben echte zo’n sterke melodie dat ze blijven hangen. Weer andere vallen daartussen: het tweeluik Wedding Rings & Bullets in the Same Golden Shrine maakt pas indruk als het na een kwartier een Sigur Rós-achtige climax ondergaat. De ellenlange reeks bliepjes die daarop volgt is fascinerend, maar de op zich fascinerende afsluiter Leonine komt daarna weer als mosterd na de maaltijd. Het album had dus een sterkere structuur kunnen gebruiken, maar een groot deel van het songmateriaal staat als een huis. Een prima debuut dus van een band die waarschijnlijk nog meer in zijn mars heeft.

Sickoakes speelt 12 april samen met Midaircondo in Vera en een aantal dagen later tijdens festival Motel Mozaïque.