Compromisloze tekentafelhiphop

Op Lese Majesty komen maar liefst achttien nummers in krap drie kwartier langs. Het opvallende is dat deze plaat zich niet ‘gedraagt’ als andere hiphopalbums waarop een grote hoeveelheid tracks samen nog onder een uur klokken. Vaak hebben zulke albums iets collageachtigs: korte liedjes worden afgewisseld met instrumentals en gesproken tussenstukjes, waardoor er een wat chaotische lappendeken ontstaat. Op Lese Majesty is dit niet het geval: de tracks vloeien geregeld in elkaar over, en zeker tijdens de eerste luisterbeurten is het moeilijk te zeggen waar het ene nummer eindigt en het andere begint.

Van bedwelmend tot koortsig
Muzikaal heeft Lese Majesty weinig met hiphop te maken, op een incidentele traditionelere beat na. Het muzikale landschap wordt gevormd door sciencefictionachtige synthesizers, ondersteund door de flinke laag bas van een (jaren tachtig-)drumcomputer. Vaak klinken de nummers bedwelmend, maar ze kunnen ook koortsachtig en soms een beetje drammerig zijn. De sfeer kan zo omslaan, terwijl de nummers samen toch als een geheel blijven klinken. Dat houdt Lese Majesty spannend, maar net niet spannend genoeg om over de gehele linie te blijven boeien. Met name tijdens de tweede helft van de plaat trekt de muziek je er net niet genoeg in, en blijven tracks net te veel in een schetsfase hangen. Dat maakt het moeilijk om de aandacht erbij te houden — iets dat niet bepaald wenselijk is voor een album dat als een geheel moet klinken en zo ook beleefd dient te worden.

Ook qua raps beweegt Shabazz Palaces zich een eind af van hiphop op Lese Majesty. Rapper Butterfly klinkt geregeld als een spoken word-artiest die nauwelijks flowt, maar zijn woorden juist als een deken neerlegt. Wie naar rappers wil luisteren die verbazingwekkende, duizeligmakende rijmschema’s en snelheden tentoonspreiden, is op deze plaat aan het verkeerde adres. Op nummers als ‘Forerunner Foray’ laat Butterfly horen dat hij wel degelijk over knappe skills beschikt. De raps zijn er altijd even hard in gemixt als de muziek, en daardoor raken ze ook wel een beetje op de achtergrond. Dat draagt bij aan de sfeer van de plaat, maar Butterfly had best meer ruimte mogen krijgen.

Ironie
Het tekstuele concept van Lese Majesty is interessant, maar valt net als de raps ook wat weg tegen de muziek. Butterfly’s teksten verdienen evenwel aandacht; hij pakt de hiphop zelve aan. Hij bespot materialisme, geldzucht en hedonisme in ‘#CAKE’, waarin hij ‘I’m having my cake and I’m eating cake’ blijft herhalen. (Voor de minder ingewijden: Urban Dictionary leert ons dat ‘cake’ heel wat verschillende betekenissen heeft: een fraaie vrouwenkont, geld, of een kilo cocaïne. ‘To eat cake’ is overigens ook nog slang voor beffen.) Ook de hiphopteksten met populaire vergelijkingen (denk aan ‘raw like cocaine straight from Bolivia’) krijgen ervan langs in ‘Solemn Swears’. Daarin rijgt Butterfly ofwel oppervlakkige, ofwel onzinnige vergelijkingen aan elkaar: ‘I don’t eat pork like Mr. Roarke / I’m coming up like Donald Duck / I scream and yell like Samuel L. / I’m often on like Chaka Khan’.

Prettig ironische teksten of niet, Lese Majesty doet erg cerebraal aan, alsof het hele album op de tekentafel is ontworpen. Dat moet je liggen als je er de volledige aandacht bij wil houden, mindere momenten of niet. Ook uw recensent weet na vele luisterbeurten nog niet helemaal wat te denken van dit album. Dat doet niets af aan het feit dat Shabazz Palaces een compromisloze esthetiek heeft neergezet die bewondering afdwingt. Eigenlijk is het daarom des te meer jammer dat ze er niet in slagen het niveau over de gehele linie hoog te houden.