Voor de eenzame zondagen
Die Ryan Adams zet de recensenten verdorie wel aan het werk zeg! 8WEEKLY-collega Michiel Witlox heeft z’n Jacksonville City Nights-stuk amper opgeslagen, toegemaild en laten publiceren, of meneer brengt alweer een album uit. De naam van z’n negende album? 29 (z’n leeftijd). De ingrediënten van deze plaat? Die zijn er weinig, de man is dit keer vrijwel solo. Maar toch is het eindresultaat zeer smaakvol geworden.
Zo langzamerhand is Ryan Adams met recht zo’n artiest geworden waar muziekliefhebbers allemaal best een serieuze vorm van respect voor mogen opbrengen. Of je de muziek van de man nou kan ‘diggen’ of niet, het is op z’n minst lovenswaardig dat deze Amerikaan zo gigantisch veel materiaal uitbrengt. En dat ’t kwalitatief ook nog eens iedere keer de middenmoot overstijgt, is hierbij een essentiële aanvulling. Op z’n nieuwe (de derde van 2005!) 29, dweept Adams met heerlijke, rustieke minimalistische, melancholische country, waarachtige westernrock en zalige pianoballades. Maar pas op; wél een beetje depri.
Duizendpoot
~
Maar dan verder met deze zoveelste Ryan-recensie. Probleem blijft bij een dergelijke muzikale duizendpoot; wat valt er in vredesnaam nog over hem te schrijven? Nou, allereerst: hij bedankt David Letterman in z’n hoesje (‘for the laughs when I needed them most’). Ai, dát voorspelt niet veel muzikale vrolijkheid. Dan: meneer tekent ook. De duistere (en eveneens veelzeggende), voorkant van 29 komt van zijn hand. Verder met die muziek dan maar. De nummers (negen in getal) zijn lang uitgevallen. Op twee na klokken ze ruim boven de vier minuten. Deze trage, lange liedjes doen bijna allemaal zeer intiem, gevoelig, verstild en (zelfs) een beetje verdrietig aan. De slepende country (inclusief karakteristieke huilerige zanguithalen) wordt verenigd met prachtige pianogeoriënteerde composities. Mét de spreekwoordelijke traan.
Luisterplaat
Toch wordt de luisteraar eerst eens even fijntjes op het verkeerde been gezet. Dit album trapt af met Twenty Nine, een ‘ouderwetse’ rauwe blues. Dus denk niet: ik ga die cd even lekker in de auto opzetten. Want dan kom je na luttele minuten bedrogen uit. Dit is een zogenaamde luisterplaat; die moet je ondergaan. Liefst met koptelefoon op. Lekker alleen. Zwelgen in zelfmedelijden. Op een eenzame Eerste Kerstdag, een Tweede, een derde… en vervolgens op alle druilerige zondagen daar op volgend. Beetje die sfeer. Even wat juweeltjes aanwijzen? Strawberry Wine, acht minuten lang enkel een mooi klinkende akoestische gitaar gecombineerd met een dipperige tekst en een schitterende zanglijn, nergens saai. Night Birds? Voices? Oef, ook heel mooi. Blue Sky Blues, ja! Super violen! We pinken noodgedwongen ook een traantje weg. Om z’n leed te dragen. Ik geef toe; ik ben er ook een beetje triestig van geworden, maar deze ingetogen Ryan Adamssfeer is wel wonderbaarlijk.
Kroon op 2005-drieluik
Adams’ voorganger viel eerlijkheidshalve een beetje tegen (‘die gast doet alweer hetzelfde kunstje’). Aan de andere kant; ook weer niet heel slecht of zo. Wat compleet weggevaagd is na Adams-plaat één en -plaat twee van dit jaar? Het ‘up tempo-ige’. Het swingende. Wat instandgehouden is? Die mooie stem van de meester. Die bovengemiddelde composities. Dat alles maakt dat 29 een prachtige (onverwachtse) kroon op Adams’ 2005-drieluik is, die veel respect afdwingt. Maar of het commercieel aanslaat? Het zal Adams, denk ik, worst zijn. Hij brengt over een paar maanden gewoon weer een nieuw vrolijk plaatje uit.
