Radar Bros.

Een vreemde keuze misschien, aangezien er in de muziekwereld meestal juist gestreefd wordt naar verandering en groei. Maar deze driekoppige band doet daar niet aan mee. En koppig zijn ze zeker, deze Radar Broers. Al albums lang bouwen Putnam, Goodfriend en Williams de nummers op rond een eenvoudige boem-tsak drum, rustige en repeterende gitaarrifjes en een ademende, net niet fluisterende zang.

Verhaal

Zo ook op dit album. Ware het niet dat de verhaallijn van The Fallen Leaf Pages een beetje wordt vergeten. Iets wat jammer is bij een band als deze. De voorgaande albums worden vaak geroemd vanwege het verhaal en de spanning tussen de tracks. Op dit album is dat nauwelijks het geval. Het lijkt er meer op dat er losse liedjes bij elkaar op een plaat zijn gegooid. Zonde. Want wat is het nut van steeds hetzelfde nummer maken als er geen samenhang tussen de liedjes is?

Kleine veranderingen

Niet getreurd, het is niet alleen een tranendal. Want er is niks mis met een plaat vol losse druppels zilt water. Juist door de eenzijdigheid van de basis slaagt de band er in schoonheid te creëren door middel van kleine veranderingen. Hier wordt niet wild om zich heen geslagen, hier wordt bewust gekozen voor een tempowisseling of het inzetten een instrument. Neem bijvoorbeeld het toetsenwerk in Like an Ant Floating in Milk of de ruisende synths in Sometime, a While ago. En daarbij, wat wil een melancholisch-cynisch mens nog meer dan frontman Putnam die gortdroog zingt: “Hey? Is that blood?” Onderlijnt met een prachtig achtergrondkoortje is Is that Blood toch wel één van de betere nummers van de plaat.

Flora en fauna

Ook de stijl in teksten verandert weinig. Radar Bros. bedient zich vaak van out-dooreske metaforen. Er wordt gezongen over eenden in parkvijvers, vlinders en de halve flora wordt aangewezen en benoemd. We zullen het de band teksten als “I am the stable in which the ass has laid his menure” maar vergeven.

Saai?

Al met al is het bij The Fallen Leaf Pages al snel duidelijk wat voor vlees er in de kuip zit. Saai? Ja. Ik slaagde er in om tot drie keer toe bij het beluisteren van dit album in slaap te vallen. Toch mag de standvastigheid van de band en de kwaliteit van de songs gelauwerd worden. The Fallen Leaf Pages verandert geen levens, het is gewoon een plaat die je er altijd wel bij kunt hebben.