R.E.M.

Na een aantal nummers geeft Stipe, onder luid gejuich, aan dat het die avond gaat om Stipe, Buck en Mills en natuurlijk om het publiek. Hij vergeet daarbij echter te vermelden dat R.E.M. sinds het vertrek van drummer Bill Berry wordt bijgestaan door verschillende muzikanten, waaronder ex-Posie Ken Stringfellow. Nou, dan ben je best een grote band als je zo’n naam ongemerkt voorbij kan laten gaan. En laten we nou eerlijk zijn, R.E.M. (in 1980 opgericht) behoort toch tot de allergrootste alternatieve rockbands ter wereld. Pearl Jam verliest het als het op goede platen aankomt, Live en Radiohead bestaan nog niet zo lang (Ed Kowalczyk mag trouwens Michael Stipes voeten nog niet likken) en Bono, nou ja die is ook best goed. Hoe dan ook, bij een grote band hoort bijna altijd een grootse live-reputatie en daarvoor verwijs ik je graag naar de DVD Perfect Square, want een R.E.M. in een dergelijke vorm zal je niet meer zo snel zien. Vooral niet nu de band ons land onlangs nog vereerde met een legendarisch bezoek. Dat wordt weer tien jaar wachten.

Nog altijd vol passie

R.E.M. opent met Begin the Begin, een oudje afkomstig van het in 1986 verschenen Lifes Rich Pageant. Een nummer dat overigens niet te vinden is op de eind vorig jaar verschenen verzamelaar, waarop alleen nummers stonden uit de tijd waarin R.E.M. bij Warner zat. Er is gekozen voor een dwarsdoorsnede uit het oeuvre, wat naast liedjes uit de begintijd zoals de eerder genoemde opener en Maps and Legends (van Fables of the Reconstruction uit 1985) ook Losing My Religion betekent. Een nummer dat door de band wordt gezien als keerpunt. Er is een R.E.M. voor en een R.E.M. na deze enorme hit. Sommige artiesten weigeren hun doorbraaksong nog te spelen. Nirvana moest bijvoorbeeld niets meer hebben van Smells Like Teen Spirit en Radiohead ziet Creep echt niet meer op een setlist staan (een eigen setlist weliswaar, Moby ging vorig jaar op niet al te intelligente wijze met het nummer aan de haal). Michael Stipe geeft echter aan dat Losing My Religion speciaal voor het publiek is en brengt deze terechte klassieker nog vol passie, net als toen in ’91.

Country Feedback

Verder kent deze kleurrijke DVD (kleurrijk ten eerste door de immer stijlvolle Stipe en ten tweede door de gigantische, felgekleurde decoraties op en rond het podium) nog een flink aantal prachtige uitvoeringen van nieuwere nummers als Bad Day, The Great Beyond (van de Man On The Moon-soundtrack), Imitation Of Life en het prachtige liefdesliedje At My Most Beautiful. Natuurlijk gaat het dak er af bij het immer opzwepende Orange Crush, The One I Love en bij het op de website veel aangevraagde So Fast, So Numb afkomstig van het in 1996 verschenen New Adventures in Hi-Fi. Het hoogtepunt is echter het nummer dat het publiek het liefst wilde horen en waarvan op de special edition van de eerdergenoemde verzamelaar al een bloedstollende versie te vinden was: Country Feedback (van Out Of Time, 1991).

Anthem

De band beëindigt zijn set met een van de anthems van de alternatieve muziek: It’s The End Of The World As We Know It (And I Feel Fine). Een betere concluderende zin had ik mij niet kunnen indenken. Ik wil het hier dan ook bij laten om met mijn hoofd nog enkele malen tegen de muur te bonken. “R.E.M. in de Heineken Music Hall, daar heb ik even geen geld voor.” Lul!