Vol verwachting klopt ons hart

In tegenstelling tot eerdere berichten blijkt brombeer Mark Lanegan ook nog steeds van de partij, al blijft zijn bijdrage beperkt tot 3 nummers waaronder de slaapverwekkende opener This Lullaby. Hebben ze zich met die titel toch weer handig een alibi verschaft, al zou ik willen adviseren om dit soort ongein in vervolg achterwege te laten. Nieuw in de gelederen zijn voormalig A Perfect Circle gitarist Troy van Leeuwen en drummer Joey Castillo. Die laatste heeft de ondankbare taak de drumstokjes van Dave Grohl over te nemen. We waren er eigenlijk al een beetje bang voor, Castillo blijkt gesneden uit degelijk rockhout maar is geen match voor Grohl. Daarover blijven janken lost niks op, dus tot zover. Op Lullabies to Paralyze staan onder andere gastbijdragen van ZZ Top’s Billy Gibbons, Chriss Goss, Shirley Manson en Homme’s liefje Brody Dale. Hou het er maar op dat Homme erg genereus is geweest door de namen van Manson en Dale op te nemen in de creditlist (feitelijk is hun bijdrage nihil). Over het ontbreken van Oliveri kunnen we kort zijn, dat is inderdaad een gemis. Want al was Oliveri zo gek als een deur, bassen kon ie natuurlijk wel. Over zijn vocale bijdrages viel allicht te twisten, maar qua inzet kon je hem moeilijk iets verwijten. Toch blijkt nu dat er maar één iemand aanspraak kan maken op de naam QOTSA en dat is Josh Homme.

The Music

Voor wie gehoopt had dat QOTSA op Lullabies to Paralyze de spartaanse lijn van zijn voorganger zou doortrekken, wacht een teleurstelling. Wie daarentegen verder kijkt dan Songs for the Deaf (beslist doen!) ziet echo’s opdoemen van het uit 2000 afkomstige R en het titelloze debuut (1998). Waarschijnlijk schop ik nu tegen het zere been van een groot aantal collegae, maar stiekem vind ik de psychedelische jaren 70 rock van R en de stoner van het debuut interessanter dan rechttoerechtaan rocker Songs for the Deaf. De razernij van zijn voorganger lijkt op Lullabies to Paralyze definitief verdwenen. Daarvoor in de plaats de meligheid van R (incl. triangel). De toppers dit maal In My head, Little Sister, I never Came,In The Wolf en bonustrack Like a drug. Homme heeft klaarblijkelijk inspiratie geput uit het muzikale idioom van zijn Eagles of Death Metal collega Tim VanHamel, want in Skin on Skin hoor je duidelijk de Millionaire sound terug (wanneer komt DAT nieuwe album nou eens uit?), The blood is love is ouderwetse stoner en bij de drums van Broken Box zie ik in gedachten The Dandy Warhols voor me. Aangezien Lullabies to Paralyze beduidend meer overeenkomsten vertoont met de eerste twee QOTSA cd’s, is het lullig om te spreken van een slap aftreksel van Songs for the Deaf. Queens of the Stone Age is still alive!