We hadden er meer van verwacht
We hebben er eventjes op moeten wachten (het laatste wapenfeit, The Fat of the Land dateert alweer van 1997), maar uiteindelijk is ie er dan toch; de nieuwe cd van The Prodigy, Always outnumbered, never outgunned. Oorspronkelijk gepland voor de winter van 2002. Het proefballonnetje Baby’s got a temper (met Keith Flint) werd door de critici echter genadeloos neergesabeld, waarna perfectionist Liam Howlett besloot dat het anders moest, back to basics werd het credo. Dat betekende in ieder geval voorlopig exit Maxim en Keith en terug naar de manier waarop het allemaal begon: alleen achter de laptop. Op Always outnumbered, never outgunned horen we gastbijdragen van Noel en Liam Gallagher (van die ene Britpopband), Kool Keith (deed ook al mee op The Fat’s Diesel Power), actrice Juliette Lewis (!), the Ping Pong Bitches (!), Twista en Paul Jackson. Een mooie mix van gevestigde namen en onbekend talent. Verder horen we in de geest van de jaren negentig veel samples. Of het een evenwichtig album oplevert, is iets anders.
~
Er werd op voorhand gedacht dat het moeilijk zou worden om het geniale The Fat of The Land te evenaren. En dat blijkt dus wel, want al is Howlett zelf erg over Always outnumbered, never outgunned te spreken, natuurlijk ga je hem onbewust vergelijken. En dan blijkt het album al snel niet zo sterk als zijn voorganger.
One by one
Less is more kan geweldige resultaten opleveren, maar Memphis Bells, Medusa’s Path (met een sample van Robin ‘Jaydee’Albers) en You’ll be under my wheels zijn net eventjes te kaal en te nietszeggend. Wake up call rocks met dank aan Kool Keith, Action Radar doet wel heel erg denken aan de jaren tachtig new wave en als Paul Jackson dan ook nog eens gaat schreeuwen als een Ian Curtis on speed dan ben ik verkocht. Juliette Lewis is voor ondergetekende de ontdekking van Always outnumbered, never outgunned en vooral Hot Ride is puur genieten. Spitfire legt het helaas af tegen Firestarter, Phoenix werd in de Oor omschreven als ‘Hollands Glorie, deel 2: Love Buzz van Shocking Blue, beatsgewijs’ . Mooi nummer, alleen die beat irriteert mateloos. Van The way it isis het enige noemenswaardige dat de baslijn gejat is van Michael Jackson’s Thriller, Get up get off is ronduit vervelend, het door Liam Gallagher trashy gezongen Shoot down memoreert wel erg duidelijk aan Aphex Twin en Girls (een aanstekelijke mix van electro en breakbeats) is terecht verkozen tot eerste single.
Op de kaart
Het eindoordeel luidt: te wisselvallig om echt indruk te maken. Zeer zeker geen slecht album, maar van Howlett mag je meer verwachten. En over het al dan niet evenaren/overtreffen van The Fat of the Land hoeven we het niet eens te hebben. The Prodigy heeft zichzelf weer op de kaart gezet, maar daar is alles ook wel mee gezegd. Misschien verwachtten we ook wel gewoon te veel.
