Jeugdsentiment

Les Claypool, gezicht, bassist en stem van Primus, komt naar eigen zeggen niet door Tim Burtons versie van Roald Dahls Charly & The Chocolate Factory heen, ook niet als hij met zijn zoon meekijkt. Zijn hart ligt, net als dat van gitarist Larry Lalonde en drummer Tim ‘Herb’ Alexander, bij Mel Stuarts versie uit 1971 (met Gene Wilder als Wonka). Om hun liefde te betuigen voor deze film heeft de band de soundtrack opnieuw opgenomen. Aangepast naar hun eigen stijl, dat wel.

Speels
Dat het hier om een Primus-product gaat, is vanaf de eerste aanslag duidelijk. De stijl ligt volkomen in lijn met hun andere albums. Claypool speelt weer virtuoos, maar minder in zijn typerende stijl, op bas en hij zingt even nasaal als altijd. Ook de andere twee bandleden laten horen wat ze kunnen en het is goed te merken dat de heren al jaren samenspelen.

Het album klinkt speels en vrolijk. Zo roept het refrein van ‘Golden Ticket’ het beeld op van een huppelende Claypool, die met een half opgegeten reep chocolade en een gouden kaartje door de straat huppelt. De typische stem van Claypool is uitermate geschikt om deze liedjes te zingen, maar af en toe klinkt hij wel erg nasaal; alsof Kermit langs is gekomen en een paar liedjes heeft meegedaan.

Nostalgisch 
Primus & The Chocolate Factory is bij lange na niet het beste album dat Primus voortgebracht geeft. Het geeft wel een goed beeld van de inspiratiebronnen van de band en vormt een terugblik naar hun jeugd. Hoewel zo’n nostalgische grondslag negatief van invloed kan zijn, klinkt Primus & the Chocolate Factory niet gedateerd. Maar het is ook geen album zoals je dat van Primus verwacht.

De herkenbare speelstijl van Les Claypool – zoals te horen in South Park en Seinfeld – is wat naar de achtergrond geschoven. Dat komt natuurlijk omdat deze nummers niet door Primus/Claypool geschreven zijn en ongeveer veertig jaar geleden het licht hebben gezien. Het zorgt voor een net wat ander geluid dan hun eerdere werk.