Best of both worlds

Het donkere, psychedelische, weirde, agressieve is er een beetje af. Die sound die de afgelopen jaren bij deze band domineerde lijkt te zijn vervangen door een luchtige, soulvolle, soms zelfs uiterst melodieuze variant die de tijden van Give Out But Don’t Give Up doet herleven. Toch kantelt dat geluid halverwege het album toch weer naar de angstige en mysterieuze fuck up-rock die Primal Scream zo onderscheidend maakt. Dit album van Primal Scream is een hallucinatie, met daarin ‘the best of both worlds‘.

Het negende album Beautiful Future dat al weer een tijdje uit is, zorgt bij deze band dus letterlijk voor een goede toekomst. Primal Scream lijkt lekkerder dan ooit in zijn vel te zitten en wil de muzikale toekomst hoorbaar veilig stellen door toegankelijker te worden. De depressies, het lugubere knip en het plakwerk, de lome, schurende beats, de vernieuwende surrealistische triprock, dat tijdperk van innovatie is een beetje voorbij. De Schotse band is veranderd, meer relaxed en maakt meer eenduidige muziek. De bandleden hebben die innovatie klaarblijkelijk niet echt meer nodig en willen ‘gewone’ songs schrijven, met een kop en een staart. Terwijl verandering feitelijk het credo is van Primal Scream. Want als je denkt ze te kennen, dan komen ze ineens weer op een compleet andere manier uit de hoek.

Singles

~

Hijgerige gastbijdrage

Maar dan. De donkere kant van Primal Scream steekt de kop op. Angstige soundscapes en een lyrische gitaarrif maken de luisteraar bijna bang. Dit lijkt de onvermijdelijke bad trip die niet uit kon blijven na het innemen van de drugs die Primal Scream heet. Het kale, industriële voortstampende ‘I Love to Hurt (You Love to Be Hurt)’ is hypnotiserend. De hijgerige gastbijdrage van Lovefoxxx, zangeres van Cansei de Ser Sexy, is daarvoor een perfecte aanvulling. De Fleetwood Mac-cover ‘Over & Over’ wordt van de dood gered door een andere prachtige gastbijdrage. Hier is het namelijk folkzangeres Linda Thompson die er in haar eentje voor zorgt dat die zeer hinderlijke, naar valsheid neigende, gitaarpartij niet een te prominente indruk achterlaat. Snel vergeten, want het om een Josh Homme-riff heen tollende nummer ‘Necro Hex Blues’ is een heerlijke afsluiter. Alhoewel, afsluiter, de band trakteert de luisteraar eerst nog even op de vrijwel identieke singleversie van ‘The Glory of Love’. Te veel van het goede, want zoals gezegd, die albumversie had heus óók al overduidelijke singlekwaliteiten. Neen, dan liever die andere extra’s die je krijgt als je de cd in je computer stopt. Naast een interview en een nummer van een optreden in Glasgow wordt daar een redelijk dampende uitvoering van het Hawkindnummer ‘Urban Guerrilla’ weggegeven. Een lekkere bonus bij een gevarieerd album. Beautiful Future is een prima staalkaart van Primal Scream anno 2008.