Ex-jazzband doet tegenwoordig aan electropop

Eerlijk is eerlijk, het gaat hier om een nogal twijfelachtige doorstart: enerzijds dat ‘dit is een debuut’-verhaal, en anderzijds wordt er niet voor een heel andere naam gekozen. Bovendien gebruikt de band op bijvoorbeeld Facebook nog altijd dezelfde pagina als Portico Quartet, al is ook de bandnaam daar aangepast.

Het probleem met zo’n bandnaam die duidelijk naar de formatie verwijst waar ze uit voortkomt, is dat je als luisteraar automatisch gaat vergelijken. Living Fields blijkt niet erg veel met Portico Quartet te maken te hebben, en dat is jammer. Waar het kwartet op spannende wijze een grensgebied tussen jazz en electronica opzocht, is dat laatste duidelijk de hoofdmoot van Portico. Sterker nog: de hang en de saxofoon, die karakteristiek waren voor het geluid van het kwartet, lijken te ontbreken. Het kan best zijn dat die ergens onder een flinke laag elektronische vervorming zitten, waardoor ze gewoon als synthesizers klinken. De ambient-achtige synths en ratelende drumcomputers klinken soms bovendien net te eenvoudig om echt te imponeren.

Joe Newman

Portico heeft aan creativiteit ingeboet ten opzichte van het Quartet. De nummers met Jono McCleery bijvoorbeeld klinken veel te sterk als James Blake-nummers. Als je McCleerly’s al erg Blake-achtige stem ondersteunt met Blake-achtige elektronica, dan verzand je uiteraard snel in epigonisme. Op afsluiter ‘Memory of Newness’ gaat Jamie Woon (wordt het trouwens niet eens tijd voor een nieuwe plaat van hem?) bovendien ook nog eens in de Blake-modus, in plaats van de Timberlake-modus die je van hem zou verwachten. Dat is een beetje jammer, terwijl het nummer toch best fraai is.

De derde prominente gast op Living Things is Joe Newman. Newmans karakteristieke stem is tegelijkertijd een van de karakteristieken van zijn band alt-J. Newman klinkt op zijn gastbijdrages bij Portico echt als Newman, zonder dat de muziek gelijk alt-J-achtig wordt. Hij neemt zelfs zijn hiphop-achtige neiging tot woorden spellen mee. ‘101’ lijkt bovendien ook echt op een Portico Quartet-achtig nummer met vocalen van Newman. Hij tekent voor de vocalen op nog twee nummers, en die behoren tot het beste op Living Things.

Te weinig liedjes

‘101’ klinkt bovendien echt als een liedje, of een muziekstuk nota bene. Sommige andere nummers op Living Things pruttelen door, zonder dat er sprake is van een sterke opbouw. ‘Where Are You Now’ bijvoorbeeld begint gewoon ergens en houdt ergens op. Ook de korte ambient-instrumental ‘Dissolution’ blijft onder de twee minuten. Twee van zulke weinig imponerende intermezzo’s op een album met negen nummers in 36 minuten doen de plaat ook kwantitatief een beetje mager uitvallen.

Living Fields is een heel aardige electropopplaat-met-bescheiden-pretenties geworden, waarop vooral de samenwerkingen met Joe Newman toch best sterk uitpakken. Maar het blijft jammer dat een groep die ooit het heerlijk creatieve Portico Quartet was, soms net te sterk in het James Blakeje spelen blijft hangen.