Na jaren wachten…
Wat valt er nou nog te zeggen over Oasis? Nou, dat de broertjes Noel en Liam Gallagher net een nieuwe cd hebben uitgebracht. De fans hebben er lang naar uitgekeken, de plaat werd steeds uitgesteld en de titel leek een keer of wat te veranderen, maar het wachten is niet voor niks, want na twee nogal teleurstellende albums is dit een verdomd goede plaat.
~
Gedeelde taken
Het meest opvallende aan het album is dat van de elf nummers er maar vijf zijn geschreven door Noel, die pas sinds Standing… wel eens een liedje van een ander bandlid op de cd heeft laat zetten. Drie van de nummers zijn van de hand van Liam, de rest van bassist Andy Bell (die eerder in Ride en Hurricane #1 zat) of gitarist Gem (zat in Heavy Stereo). De liedjes van deze laatste twee schrijvers zijn nummers die een nieuwe flair aan Oasis geven en de band is duidelijk minder het project van de broertjes Gallagher geworden. Keep The Dream Alive van Bell is bijvoorbeeld een duidelijke Oasis-versie van een Hurricane #1-achtig liedje. De broertjes blijven natuurlijk nog wel de kern van Oasis vormen. De band wordt zowel op de plaat als live aangevuld met een nieuwe drummer, Zak Starky. Hij was hiervoor drummer in (een late incarnatie van) The Who en is de zoon van niemand minder dan ex-Beatle Ringo Starr. Zak is echter geen vast bandlid.
Vertrouwde sound
De cd doet heel vertrouwd aan. Dat komt omdat de nummers meer in de stijl van de eerste cd’s zijn gemaakt. Single Lyla is een stamper als Roll With It en The Importance of Being Idle lijkt op She’s Electric. De nummers duren niet zo lang meer als bij de voorgaande albums, meestal rond de drieëneenhalve minuut, wat mede komt door de invloed van producer D.Sardy (o.a. Marilyn Manson en Hot Hot Heat). De thematiek van de songs is minder gericht op het verbeteren van de wereld en meer op het persoonlijke vlak, zoals Part of the Queue dat over de rij bij de supermarkt gaat.
Beter goed gejat…
Dat vertrouwde komt omdat er een paar nummers zijn waarin Oasis zwaar schatplichtig is aan andere artiesten, zoals de Velvet Underground in Mucky Fingers, John Lennon in Love Like A Bomb en Guess God Thinks I’m Abel en Jumpin’ Jack Flash in The Meaning of Soul (alle drie van Liam!). Zelfs Badly Drawn Boy is te herkennen in Part of the Queue. De overeenkomsten zijn soms zo sterk dat je je afvraagt of de advocaten van deze acts al contact hebben opgenomen met de Gallaghers. De uitdrukking ‘beter goed gejat dan slecht bedacht’ gaat bij Oasis zeker op. Maar het jatten is wel zo goed en de zang van Liam is zo veel beter dan die in tijden is geweest, met als gevolg dat Don’t Believe The Truth geen minuut verveelt, en zonder twijfel de beste cd van Oasis is sinds tien jaar.
Joost Festen 
Ria van Dijk 
