Ambitieuze Luistermuziek

Qua geluid doet Noor erg denken aan de vroege Radiohead (luister maar eens naar het nummer Not Enough) en in de verte aan de Smashing Pumpkins (Leaving, Autumn). Vooral de karakteristieke geknepen stem (met andere woorden, je moet er van houden) vertoont op sommige momenten overeenkomsten met die van Billy Corgan. Dat de gitaar dan soms wat sneller/langzamer lijkt te willen dan de ritmesectie (Green) en de zang niet altijd even zuiver is, is op zich niet eens zo heel erg storend (al zullen de meningen daar wel over verdeeld zijn). Dat de power af en toe ontbreekt eigenlijk ook niet. De vier Noren komen er mee weg.

Toeren in een oud verrot busje

De teksten op dit melancholieke debuut zijn universeel en gaan voor het grootste deel over de vergankelijkheid van relaties en de eenzaamheid die iedereen wel eens voelt. Wat dat betreft niets nieuws onder de zon. En passant wordt in leaving nog maar eens een sneer uitgedeeld naar het Idols concept: “To think that life is great is like thinking Idol Jim has a great voice.”
Inderdaad, maar met een beetje mazzel horen we van Jim, Jamai, Boris en al die andere zogenaamde Idols over twee jaar helemaal niets meer. Dat is dan toch wel weer een leuk vooruitzicht! En als je eerlijk bent valt dat leven als muzikant toch eigenlijk best mee? Beetje toeren in een oud verrot busje, lekker spelen, wat geeft er nou meer voldoening?
“When I look at my life there is no reason to be sad.” Precies!

Voor een debuut cd is dit een heel aardig schijfje. Geen eredivisieniveau, maar de top van de Nederlandse eerste divisie komt al aardig in zicht! Een label hebben ze nog niet, maar dat kan vast niet lang meer duren.