‘This one’s on me’

De opbouw die zo typisch is voor NIN-composities, komt in het psychedelische Head Down prachtig naar voren. De rustige pianoballade (eveneens zo’n karakteristiek handelsmerk van Reznor) wordt gevangen in het prachtige, deinende Lights in the Sky. Het zoemende, sfeervolle (en met 7.34 minuten tevens langste nummer van dit album) Corona Radiata is één lange soundscape die overloopt in een waanzinnige, van de linker naar de rechterbox schietende, beat. En dat gaat ineens bijna naadloos over in het lichtvoetig aangezette instrumentale werk The Four of Us Are Dying. Uitsmijter is Demon Seed. Een uptempo drum begint, een gitaarlick valt in. Reznor draagt voor, het nummer kruipt toe naar een heerlijk gedecideerd gezongen, meerstemmig refrein. Een waanzinnige apotheose.

Kort en goed? Jazeker. Wat mij betreft komt The Slip heel erg dicht in de buurt bij de NIN-meesterwerken zoals The Fragile en The Downward Spiral. Voor de ‘officiële’ release is het trouwens nog even wachten geblazen. In juli is het album pas te koop in de winkel.