Zelfhulp voor gevorderden

Neal Casal, die ook nog enkele platen volspeelde met zijn band Hazy Malaze, schrijft in het begeleidende persbericht bij zijn nieuwe plaat op intieme en uitgebreide wijze over zijn beweegredenen voor het maken van deze schijf. Eén ding wordt als snel duidelijk: No Wish to Reminisce moet een nieuwe start zijn, de plaat is het product van een retrospectieve periode vol onrust en ontevredenheid. “This record taps the wellspring of sadness that resides at the center of my life”. Serious business, Neal! Gekwelde geesten zijn vaak tot mooie dingen in staat, maar of dat ook geldt voor deze plaat…

Schildpadpop

Op No Wish to Reminisce staan dertien nummers. Het zijn bijna allemaal lome popliedjes. Het prima gitaarspel van Casal voedt het psychedelische jaren zeventig-sfeertje dat rond deze plaat hangt. Zijn stemgeluid is lijzig en doet vaak denken aan Rufus Wainwright. Een song als Lost Satellite zou niet op Want One of Want Two van Wainwright hebben misstaan. Toch zorgt juist dat stemgeluid, samen met de traagheid van de songs, voor een ‘ballen in je buik’-gevoel. Het is ongelofelijk zwaarmoedig, zowel qua teksten als qua muziek, binnen de kortste keren word je meegezogen in de mistroostigheid van deze troubadour. Afluisteren van deze plaat is een hele bevalling, zelfs met de intenties van elke recensent om een plaat toch meerdere malen volledig te beluisteren.

Klant is geen koning

Dat Casal zijn vak wel degelijk beheerst en ook mooie liedjes kan schrijven bewijst hij op No Wish to Reminisce met het bijna epische Grand Island en het eerder genoemde akoestische nummer Lost Satellite. Maar twee pareltjes is een veel te magere score. Voor een plaat met overwegend middelmatigheid rent geen enkele liefhebber van pop/folk naar de winkel. Het lijkt er op dat Casal deze plaat vooral voor zichzelf heeft gemaakt. Casal is hier de koning, niet de klant. Gevreesd mag worden voor een voortijdig einde van zijn carrière als Casal te lang blijft hangen in dit narcisme.