Minimale koerswijzigingen

De band heeft nog steeds niet veel veranderd aan de inmiddels welbekende formule: het geroffel met paukenstokken op de bekkens, de mineur-arpeggio’s, de spaarzame cello’s, de ellenlange spanningsopbouw en de razende climaxen. Een delicaat, sereen begin maakt bijna altijd weer plaats voor een ontzagwekkende lading drumgemep en gitaren in overdrive.

Opvullers

De gitaarpartijen zijn op op You Are There hooguit iets meer uitgesproken, en de band zag deze keer ruimte voor twee Sigur Rós-achtige opvullers- flarden dromerige muziek, die een welkome afwisseling zijn voor de andere vier epische tracks. Op opener The Flames Beyond the Cold Mountain blijkt echter al dat de Japanners niet afwijken van het stramien dat ze zo geliefd maakte: als de welbekende donderslagen na twee minuten hun intrede doen, weet de liefhebber wel hoe laat het is.

Samenhang

Het is met zijn beperkt aantal nummers wel een meer samenhangend album dan voorganger Walking Cloud and Deep Red Sky, Flag Fluttered and the Sun Shined. De nummers hebben meer een eigen gezicht, de melodieën blijven beter hangen, en het geluid is minder ruw, ook al is ook deze plaat door Steve Albini opgenomen. In afsluiter Moonlight experimenteert de band verder voor het eerst met heroïsche, Pink Floyd-achtige melodieën. Minimale koerswijzigingen, die maar weer bewijzen dat iedere volgende plaat van Mono net iets geraffineerder dan de vorige is. Wie niet meer van een band verwacht dan op elke cd hetzelfde te presteren vindt in You Are There een fantastische plaat, wie een wat kritischere blik heeft zal wat ongeduldig op zoek gaan naar variatie.

Mono speelt op 5 juli in Paradiso, Amsterdam.