Meer van hetzelfde?
Het nieuwste album van Mogwai klinkt gelijk vertrouwd. Je hoort nog steeds de grootse sound die in de jaren negentig, toen de band voor het eerst van zich liet horen, post-rock werd genoemd. Een complexe en beladen term die al snel een verzamelnaam werd waar allerlei experimentele, maar vooral ook lange instrumentale gitaarmuziek onder werd geschaard.
Mogwai verzette zich geleidelijk tegen het gebruik van de term, ook al zijn ze muzikaal gezien weinig veranderd, luisterend naar de mooie openingstrack ‘Heard About You Last Night’. Melancholie gaat daarin langzaam over in gitaargrootsheid; het doet denken aan het album Happy Songs for Happy People uit 2003.
Electronica-invloeden
Op de tweede track, ‘Simon Ferocious’, is er wat ruimte voor electronica in de vorm van herhalende orgelsynths die je het nummer inzuigen. Het is een van de sterkere momenten op de plaat. Deze invloed komt minder geslaagd terug in ‘Remurdered’ en ‘Deesh’, dat aan het begin doet denken aan Boards of Canada, maar al snel weer conventioneel wordt.
De meeste nummers stemmen echter wel optimistischer in vergelijking met hun laatste plaat: de dreigende soundtrack voor de Franse bovennatuurlijke serie Les Revenants. De soundscapes van de band hebben natuurlijk iets filmisch en hun soundtrack paste perfect bij de duistere sfeer en setting van de serie. Waar in Les Revenants de passief-agressieve stijl nog dreigend was en je deed beseffen dat in het serene altijd iets dodelijks kan schuilen, is Rave Tapes meer ingetogen en minder geneigd om tot eruptie te komen.
Weinig vernieuwend
‘Repelish’ kabbelt wat voort. Het nummer is voorzien van een stem die het over ‘Stairway to Heaven’ en subliminale boodschappen heeft, en ook van wat onopmerkelijke muziek. Een tikkeltje harder wordt het op ‘Hexon Bogon’ en ‘Master Card’, maar de echt agressieve uitspattingen blijven uit. Wat rustigere nummers compenseren het gebrek aan agressie met melancholie, zoals ‘No Medicine for Regret’ en het langzaam opbouwende ‘The Lord Is Out of Control’.
Op momenten maakt Rave Tapes het vertrouwde weer even prettig om naar te luisteren, maar vernieuwend of verrassend is het niet — misschien ook iets wat je niet kan verwachten van een band die al zo lang trouw blijft aan zijn muzikale roots. Uiteindelijk is het een album geworden voor een kille maar heldere januarimaand, met muziek die de kou niet wegneemt, maar op momenten nog wel van warmte en schoonheid voorziet.
https://www.leoniemeijer.com/ 
