Het verleden spreekt opnieuw

Het geweldige van Mr. Beast zit hem in de nummers Glasgow Mega-Snake, We’re No Here en Folk Death 95 die niet alleen teruggrijpen op het hardere repertoire van Young Team, maar ook verder gaan. Nummers die, qua hardheid, Mogwai naast bands als Kinski of het schitterende Red Sparowes plaatsen. Het zijn puntige en felle gitaarerupties rond de metalzone, met een subtiele melodie en met uiterst inspirerende wendingen. Hard, maar geslepen, volgestopt met intentie, beheerst en behoorlijk strak. Het zijn de uitzonderingen van de plaat, maar ze spelen zichzelf in de kijker.

Bombastisch

Maar er is ook ruimte voor rust en fraaie, met precisie gekozen tonen. Bijvoorbeeld de opener Auto Rock, die zich vanaf het begin ontpopt als een bombastisch hoogstandje. Of het spanningsvolle en met zang aangevulde Travel is Dangerous, dat doolt tussen de twee geweldige platen Come On Die Young en Rock Action. Een ander hoogtepunt is het onlangs als EP verschenen Friend of the Night, alwaar een sterke rol voor de zichzelf herhalende piano is weggelegd. De piano komt op meerdere nummers naar voren, maar is nergens zo prominent als op Friend of the Night. In het nummer zingen de vervormde gitaren om de piano heen, waardoor het geheel een extra dimensie krijgt.

Gedreven

Ook het korte Emergency Trap blijft van begin tot eind boeien. Het is het meest cleane nummer van de plaat, maar mede daardoor ook een van de mooiste. Op de achtergrond gebeurt er veel, maar de gitaren, die de aandacht opeisen, lijken zich niet te laten intimideren. Het zegt misschien veel over de Mogwai’s nieuwste. Een vol album, waarop de bandleden aangeven dat ze nog weten hoe ze vroeger klonken, daar lering uit trokken en zich met deze wetenschap ontwikkelden tot iets nieuws. Mr. Beast klinkt buitengewoon hartstochtelijk, gedreven en geïnspireerd en zit vol invloeden vanuit het verleden. Het klinkt als iets dat je na het vlakke Happy Songs for Happy People niet had durven dromen, maar nu toch hebt gekregen.