Malcolm Holcombe

Malcolm Holcombe? ’t Zegt mij niets. De man heeft in ieder geval een naam met een heerlijke golfbeweging, een ritmiek waar je ‘u’ tegen zegt. Maar na het beluisteren van zijn laatste plaat blijkt dat dit golvende ritme van de naam tevens geldt voor de songs van deze vijftiger. Folky, jazzy, bluesy composities maken Not Forgotten tot een prima plaat.

Als ik me wat verder verdiep in ’s mans kunsten, blijkt Not Forgotten zijn zesde wapenfeit. De zanger, componist uit North-Carolina gaat steevast op dezelfde wijze te werk. Akoestisch gitaartje; slide-partij, harmonicaatje, met daarboven een ruwe, donkere mannenstem. Her en der aangevuld met (vrouwen)koortjes. Samen met muzikale talenten Aaron Price (piano en orgel), Jared Tyler (steel guitar, dobro) en Kirk Johnson (harmonica), Brian Landrum (drums) en Bill Reynolds (bas) speelt Holcombe zijn album vol. Vooral Tyler en Johnson blijken een machtige aanvulling op de gitaar- en mandoline-spelende Holcombe.

Uiteraard zijn er ook de verhalen die de blues vervolmaken. In dit geval oprecht, gestileerd en prima te begrijpen. In vrijwel alle gevallen lijkt ‘hoop’ het thema te zijn. Althans, zo brengt Holcombe het. Wat flarden? “Where is the real truth for me, without you.” Of: “With a steady heart, and a steady love, my hands keepa shakin’, like a storm”. Maar ook: “Your eyes will shine for me again” en “This old house found a home, holdin’ prayin’ hands, never alone, anymore”. Om maar eventjes wat te noemen.

De triestig voorgedragen bluesmuziek en het hoopvolle verhaal; een receptuur dat niet hoeft te veranderen. Mits de uiteindelijke uitwerking op de luisteraar positief is, uiteraard. En deze man blijkt wat dat aangaat niet te wanhopen. Sterker; Holcombe is een verrekt productief mannetje. Not Forgotten is een jaar geleden al in Amerika uitgekomen, maar momenteel heeft hij daar net weer een ep (Wager) uitgebracht. En in januari komt z’n nieuwe plaat Gamblin’ House uit. Kortom; Europa loopt achter. En da’s tóch tragisch.

Doorleefde schreeuw

Goed, wat heeft Holcombe zangtechnisch dan in zijn mars? Een schurende, schorre, doorleefde schreeuw, maar ook een donkerbruine basstem met een lekkere vibrato. Sommigen zullen hierbij denken aan Tom Waits, anderen aan Johnny Cash. Persoonlijk vind ik Holcombe een buitengewoon zuiver en toonvast zingende ‘Keith Richards-variant’. Zijn stem een rauwe versie van het doorgaans klinische Mark Knofler-timbre. Met de aanvulling dat Holcombe een veel groter bereik heeft dan dit tweetal.

‘Blues in motion’, zo betitelt David Fricke van Rolling Stone Magazine deze muziek. Lijkt me in een paar woorden zeer duidelijk en mooi uitgelegd. Holcombe is actief, hij staat niet stil. Holcombe beweegt de ander; ook de luisteraar staat niet stil. Ook live heeft de man, de band, een goede reputatie. Al heb ik dat maar van horen zeggen. Terwijl Holcombe toch al een paar keer naar Nederland mocht komen, is daar maar bar weinig media-aandacht voor geweest. Holcombe moet dus als de donder weer naar Nederland komen opdat we hem snel écht aan het werk kunnen zien. Not Forgotten zal hem tot die tijd helpen. Zodat we zijn intieme composities voorlopig niet vergeten.