Totale vervreemding

Twee jaar geleden wist dit collectief al te overtuigen met het album Finally We Are No One. Sindsdien is er een wijziging geweest in de bezetting. Gyda Valtysdóttir vertrok om haar cello-studie af te ronden, waardoor de band nu nog bestaat uit Gunnar Örn Tynes, Örvar Thóreyjarson Smárason en Kristín Anna Valtysdóttir. Dit trio maakte met Summer Make Good een plaat als een sprookjesboek. Eén met inleiding, kern en slot. Zo spannend dat het onmogelijk is om in dit korte stukje mijn favoriete passages aan te geven, omdat het er zoveel zijn. Een bizar gearrangeerd verhaal compleet van buiten deze wereld.

Opgroeien in IJsland

IJsland is blijkbaar een inspirerende plaats, waar de mensen bij wijze van spreken nog geloven dat er een elfje sterft wanneer iemand zegt dat hij er niet in gelooft. Wat moeten die kinderen daar een heerlijke opvoeding hebben gehad. Als je muziek kunt maken als Björk, Sigur Rós en Múm, die allen verwant zijn, ben je nooit echt groot geworden op de manier waarop wij nuchtere westerlingen zijn grootgebracht. Nou ja, zij hebben natuurlijk ook het voordeel van de schitterende omgeving. Dat neemt echter niet weg dat ik als westerling betoverd ben door de fluisterende elfachtige stem van Valtysdóttir. Ook de teksten zijn wonderschoon, mits zij te verstaan zijn. “I hope tonight // You will touch my hair // And draw ghosts on my back.” Mooi, mooi en nog eens mooi.

Summer Make Good is een plaat die genoeg rijkdom bevat om een levenlang mee te gaan. Elke verdere omschrijving zou het geheel niet waardig zijn. Ga gewoon luisteren, ook al is het straks hartje zomer. Je zou kunnen zeggen dat het vreemd is dit album uit te brengen op het moment dat de eerste echte warme dagen achter de rug zijn. Ik denk echter dat het vervreemdende effect van Summer Make Good nog beter tot uiting komt in juli. Ik krijg het er in elk geval bij twintig graden koud van.