Oud en vertrouwd

De afgelopen jaren is er weer volop belangstelling voor het werk van Leonard Cohen. Een nieuwe tribute-cd, een succesvolle wereldtournee en wereldwijde hitnoteringen van covers van ‘Hallelujah’ zijn daar debet aan. Na twee livealbums en wat re-issues is er eindelijk weer een nieuw studioalbum van de oude wijze van de popmuziek. Old Ideas bevat geen oude nummers, maar snijdt wel oude thema’s aan, op de vertrouwde manier die we van Cohen kennen.

Afscheid

Al is Old Ideas geenszins verrassend, het leuke is dat Cohen toch steeds weer creatief weet om te gaan met de beperkte ruimte die hij zichzelf geeft. Opener ‘Going Home’ toont meteen aan dat de muze Cohen nog niet verlaten heeft. Over breekbare mineurakkoorden, begeleid door zijn zangeressen, laat de mens Cohen de artiest vast afscheid nemen.

“Going home
without my burden
Going home
behind the curtain
Going home
without the costume
that I wore.”

De dood is een terugkerend thema in Cohens werk, maar nooit klonk hij zo dichtbij als hier. Met zijn thema van onthechting is ‘Going Home’ ook het enige nummer waar de invloed van het boeddhisme nog duidelijk in doorklinkt.

Wisselvallig
Ook ‘Amen’, ‘Show Me the Place’ en het duister groovende ‘Darkness’ zijn van bijzonder hoog niveau. De zes nummers die daarop volgen verdienen kwalificaties variërend van onderhoudend tot overbodig. ‘Anyhow’ is zowel tekstueel als muzikaal onder de maat. ‘Come Healing’ is veel te glad. Afsluiter ‘Different Sides’ heeft een sterke melodie, maar Cohens seksuele ontboezemingen had hij ons mogen besparen. Op ‘Crazy to Love You’ horen we de singer-songwriter zichzelf voor het eerst sinds 1974 weer eens gewoon op de akoestische gitaar begeleiden.

Sinds het uit 1987 stammende ‘I’m Your Man’ worden Cohens albums door keyboards en elektronica gedomineerd. Die keuze is hem zelden in dank afgenomen. Deze keer komen alle geluiden gelukkig niet uit het verouderde keyboard van zijn muzikale partner Sharon Robinson. Patrick Leonard, die veel met Madonna werkte, en Ed Sanders, in de jaren zestig de leider van de literaire undergroundband The Fugs, mochten deze keer meedenken over de aankleding van het repertoire. Dat mag een verrassende keuze heten. Toch zijn de productie en aankleding van de nummers ook deze keer aan de gezapige kant. Mocht het Cohen gegeven zijn nog een album op te nemen, dan zou het leuk zijn als hij eens met mensen van onder de vijftig zou samenwerken. Er lopen voldoende jonge, getalenteerde fans rond die zo’n kans met beide handen zouden grijpen. Vooralsnog mogen we vooral bij zijn dat Cohen deze plaat nog heeft kunnen maken.