Twee juweeltjes
Hij was boos toen hij dit album maakte, vertelt de Amerikaanse Josh Ritter in een interview. Of ja, zelf voelde hij zich prima, maar er kwamen alleen maar boze liedjes uit zijn handen. En als hij iets niet wilde, was het een boze plaat maken. Hij besloot het te laten en de liedjes te maken die als natuurlijk kwamen. En dat is te horen op The Animal Years. Hij klinkt vooral als Josh Ritter, een singer-songwriter met een eigen geluid. Ritter lijkt niet boos, maar melancholisch des te meer. Onmiskenbaar een stem die hij al had op Golden Age of Radio, zijn eerste plaat die pas net hier in Nederland is uitgebracht.
~
Groei
In vergelijking met Golden Age of Radio is te horen dat op The Animal Years Ritters stijl veel meer is uitgekristalliseerd. De sound is nu voller en minder sober dan op zijn voorgaande platen. Hij maakt meer gebruik van andersoortige instrumenten en klanken dan alleen gitaar, bas en drum. We horen hier en daar een xylofoon, een koortje, elektronische klanken en de piano krijgt een grotere rol toebedeeld dan op zijn voorgaande platen. Allemaal ten goede. Dit album is van het begin tot het eind af. De passie spat in het rond, grijpt je bij de strot en creëert een intens gevoel dat ik al jaren niet meer gehoord heb bij een singer-songwriter die voorheen voornamelijk uit het vaatje folk en americana tapte.
Recht uit het hart
Ritter is dus gegroeid, zijn eerste en laatste album vergelijkend. En dat maakt Golden Age of Radio zeker geen mindere plaat, maar een andere. Met onmiskenbaar Ritter aan het roer, maar veel meer doorspekt met eenvoud dan The Animal Years. Wat een juweeltjes, deze albums.
Liedjes die recht je hart in stevenen, die je steeds weer opnieuw wilt horen. Zoals Lawrence, KS op Golden Age of Radio, waar Ritter knarsend zingt “Trying to leave my state of mind/Trying to leave this awful sadness/But I can’t leave this world behind.”
Om maar niet te spreken over de schoonheid van Good Man op The Animal Years. Wie dit nummer niet mooi vindt heeft geen hart, besloot ik na de zoveelste draaibeurt. Of het politiek geëngageerde Girl in the War, waarin hij zonder partij te kiezen de radeloosheid van deze tijd verbeeldt.
Authentiek
Uiteindelijk ligt mijn hart het meest bij The Animal Years, want wat een bijzondere plaat. Een album vol liedjes waarbij het je verbaast dat ze pas net gemaakt zijn. Authentiek, alsof de wereld wachtte tot er eindelijk iemand zou zijn die ze zou schrijven.
