Verhalen van goedgemutste nestor

Jonathan Richman, de nar in kwestie, heeft duidelijk voor de laatste optie gekozen. Hij lijkt niet gefrustreerd door het feit dat hij geen rol meer speelt in de voorhoede van de hedendaagse muziek. Een rol die hij vroeger wel vertolkte met zijn band The Modern Lovers. De zanger zoekt zijn toevlucht dan gelukkig ook niet in het maken van ostentatief experimentele muziek, om maar relevant over te komen. Hij prijst zich zichtbaar gelukkig met zijn gemiddeld even oude publiek, dat om een nostalgische muziekexcursie verlegen zit.

Broeierig en cabaretesk 

Donderdagavond verzorgt reisleider Richman deze heimweevolle trip in een snikheet Bitterzoet met een rudimentaire podiumbezetting. Slechts gewapend met zijn stem, akoestische gitaar en drummer Tommy probeert hij de anders zo stijve Nederlandse concertbezoeker aan het dansen te krijgen. Dansen en meeklappen blijken belangrijke elementen bij de show, want Richman ‘houdt niet van concerten, alleen van feestjes’.

~

Een grote troef van Richman is zijn geanimeerde podiumpresentatie, die bijzonder naturel is. Hij lijkt even op zijn gemak te zijn als iemand die in de kroeg een geestige anekdote vertelt, en heeft tijdens de aankondigingen van nummers dan ook veelvuldig de lachers op zijn hand. Ook zijn songteksten zijn vaak erg komisch, dankzij een groot observatievermogen en een fijn gevoel voor droog absurdisme. Als je dit talent combineert met onderwerpen als wijn en ervaringen met uitgaan in een lesbisch etablissement, zit je tekstueel gezien goed.

Soms neemt de meligheid helaas de overhand, en verschuift de drang om goede muziek te maken naar de achtergrond. Hoewel niemand voor een gestroomlijnde show zal zijn gekomen, is het wel jammer dat Richman zijn talent soms camoufleert met al teveel komedie.

Niks te bewijzen

Als je vernieuwingsdrang tijdens een concert essentieel vindt, zul je geen bevredigende avond met deze patriarch van de popmuziek hebben. Verwacht geen klankrevoluties of innovatieve muzikale ideeën. Je mag wel een aantal innemende liedjes van een man met een bronzen stem verwachten, bijgestaan door een stoïcijns groovende drummer. Daarnaast kun je je arsenaal aan spitsvondige quotes vol kwinkslagen weer wat uitbreiden.

Jonathan Richman heeft niks meer te bewijzen, en bezondigt zich dan ook niet aan opzichtige pogingen modern te klinken. Dat deze cultheld in al zijn waarachtigheid en met zijn retro klank nog steeds weet te boeien, staat echter vast.