Jesse Malin stijgt alweer niet boven zichzelf uit

Malin laveert ergens tussen een klassieke singer-songwriter en een rockartiest, een beetje zoals Bruce Springsteen. Daarnaast doet hij, vooral qua stem, denken aan zijn ‘BFF’ Ryan Adams, maar dan zonder de country. Verder referentiekader: snufje Lou Reed (maar dan minder spannend), mespuntje Mink DeVille (minus de latin-invloeden). Malin mist een eigen smoel, en dat mag iemand die al 35 (!) jaar muziek maakt zeker aangerekend worden.

Geen verrassingen

Ongeveer alles komt langs wat je kunt verwachten van iemand die tussen singer-songwriter- en rockmuziek in wil zitten: een paar pianoballads, een aantal gitaarnummers met een lichte punkinjectie, en ergens tussen die twee polen nummers die in de verte iets bluesachtigs hebben. Soms komt er een barpiano langs, soms een mondharmonica, er zijn scheurende gitaarsolo’s, en af en toe wordt er een strijkers- of blazersarrangement tegenaan gegooid. Verassingen blijven uit, maar alles ligt wel uitstekend in het gehoor.

New York Before the War herbergt helaas nauwelijks memorabele liedjes, melodieën of refreinen, zeker vergeleken met een eerder album als Glitter in the Gutter (2007). Uw recensent heeft die plaat al jaren niet meer gehoord en zingt soms opeens delen van nummers van die plaat. Malins nieuwe worp klinkt als een klok, maar probeer maar eens de helft van de liedjes na te zingen als het album is afgelopen.

Barleven

Malin is bovendien geen heel sterke tekstschrijver. Hij omschrijft bijvoorbeeld zijn gehechtheid aan New York als een verslaving. Hij hangt rond in de bar en beschrijft die activiteiten als ‘bar life’. Over een vrouw zingt hij ‘she’s so dangerous’, en over een andere ‘Oh Sheena, we can’t make it together / Oh Sheena, we can’t make it alone’; dat soort werk. Het klinkt allemaal net te bekend en te makkelijk. Als hij tekstueel wat verder de diepte in was gegaan, had dat het verschil kunnen maken tussen een aardige en een gewoon prima plaat.

Malin heeft geen slecht of zelfs vervelend album gemaakt, maar hij blijft te veel binnen de lijntjes. Urgentie ontbreekt op New York Before the War. De muziek roept al even hard als de albumtitel de vraag op of deze plaat wel van deze tijd is, en niet vijftien of twintig jaar geleden gemaakt had kunnen worden. Daaruit moet toch de vervelende conclusie getrokken worden dat Malin stil is blijven staan.