De traditie leeft
In de wereld van Amerikaanse indiebands als Bright Eyes en Death Cab For Cutie beweegt zich een opvallende verschijning. Jenny Lewis heet ze en ze heeft onlangs haar debuut Rabbit fur Coat te luister gelegd aan de wereld. Nadat ze eerst hulp bood aan beide inmiddels doorgebroken acts, wordt ze nu mede bijgestaan door de grote indietoppers Conor Oberst (Bright Eyes) en Ben Gibbard (Death Cab For Cutie). En terecht, want Lewis is mede door haar indierockband Rilo Kiley, waarmee ze spannende en enerverende indiepopliedjes maakte, in het bezit van een schitterende muzikale portfolio. Eén waar Gibbard en Oberst jaloers op mogen zijn.
~
Want de muziek van Lewis op Rabbit Fur Coat klinkt anders dan de pop die ze voorheen maakte. Het openingsnummer Run Devil Run klinkt traditioneel. De driestemmige zang met een subtiele gitaarbegeleiding doet denken aan Amerika in de jaren dertig, aan de kikkerscene met de wassende vrouwen in de film O Brother, Where Art Thou?, waarin je Emmylou Harris, Gillian Welch en Alison Krauss Didn’t Leave Nobody but the Baby hoort zingen. Weg zijn Lewis’ vernuftige gitaarpop en bijbehorende bliepjes van weleer. Ook de rest van de plaat straalt van de traditie, van vervlogen tijden.
De stem van Lewis is mooi en warm en doet soms denken aan Aimee Mann. De ondersteunende stemmen van the Watson Twins zijn eveneens prachtig. Ook het gebruik van de slide guitar, bijvoorbeeld in Big Guns maakt het geluid compleet. Het geluid dat eigenlijk wars is van tijd. En vooral met songs als You Are What You Love, Melt Your Heart en the Charging Sky is het album Rabbit Fur Coat een schitterende uitstap naar iets tijdloos, iets eerlijks, iets puurs en iets moois. Jenny Lewis ligt weer een stapje voor in de wereld van Bright Eyes en Death Cab For Cutie. Eens kijken of de rest kan volgen.
