Muziek / Album

Terug beland op het eerste nest

recensie: Jarvis Cocker - Jarvis

Pulp. Weet u nog? Die Britse band die buiten hun geboorteland nooit écht helemaal doorbrak. Tuurlijk, hun album Different Class bevat met Common People een van de grootste Britpophits ooit, maar de inktzwarte opvolger This Is Hardcore flopte, ten onrechte. Het luidde het eind in van zo’n schitterende, typische ‘English arty-farty’-band. We Love Life werd in 2001 hun zwanenzang. En nu mag geschreven: Pulp is terug. Althans, de zanger van die band, Jarvis Cocker. Wat hij muzikaal doet? Nou, gewoon: de sound van z’n band Pulp in hoogtijdagen nabootsen, inclusief de galmende zang en koortjes, inclusief die puntige ‘cockney’-rockliedjes, inclusief de zwartgallige humor. De fans van weleer zullen smullen.

~

Je bent een Pulp-fan of je bent het niet. Ben je het niet, dan zul je het debuut van Jarvis Cocker weinig verrassend vinden en misschien zelfs wel een beetje irriterend. Maar ben je wél van de Pulp-partij, dan is deze plaat een genot. Na het niet goed begrepen elektronische uitstapje Relaxed Muscle is Cocker nu echt weer terug beland op z’n eerste nest, de Britpop. Maar ook de glamrock, de Bowie-esque inslag en die typisch Britse, ietwat klagerige voordrachten. Na een kort instrumentaal intro klinkt het eerste nummer Don’t Let Him Waste Your Time als typisch Cocker, typisch Pulp, hoewel het oorspronkelijk geschreven is voor Nancy Sinatra, net als enkele andere songs op de cd. Dan Black Magic, jaren zestig rock met een fijn langgerekt ‘naaahaa’-koortje. Big Julie is een heerlijke, met verzengende strijkers opgefleurde, romantische compositie.

Tekstuele geintjes

~

Ook die tekstuele Cocker-geintjes zijn er weer. Na de tekstregels “I’m not Jesus, though I have the same initials” van het Pulp-nummer Dishes zijn ze wellicht minder rebels geworden, maar zeker niet minder treffend. I Will Kill Again als klinkend voorbeeld genomen: “..And don’t believe me / if I claim to be your friend / ‘cos given half the chance I know that / I will kill again..”. Het nummer bevat ook een prachtig mooie pianopartij en doet denken aan Pulps gitzwarte This Is Hardcore-periode, schitterend. This Is Hardcore blijft trouwens een van de meest ondergewaardeerde albums van de jaren negentig, maar dat terzijde. Een ander voorbeeld van een rake Cocker-tekst vind je op een ‘hidden track’ met de veelzeggende titel Cunts Are Still Running The World, een ware aanklacht tegen Tony Blair en diens wijze van politiek bedrijven.

Bijna zuchtende zang

Ook Quantum Theory is aardedonker, inclusief bijna zuchtende zang. “Everything is gonna be allright”, declameert Cocker aan het eind van dit nummer. En de fervente Pulp-fan weet dat dit debuut van Jarvis Cocker daar zeer zeker aan meehelpt: alles is inderdaad weer goed gekomen nu deze artiest weer op z’n eerste nest is terug beland.