Zeventien jaar terug in de tijd met de mannen van Hanson
Eind jaren negentig waren de toen nog jonge jongens van het Amerikaanse Hanson niet weg te denken uit de hitlijsten met hun hitje ‘Mmmbop’. Een jaar of zeventien later zijn ze nog steeds bezig met muziek. De drie broers, inmiddels kortharig, toeren momenteel de hele wereld rond ter promotie van hun nieuwste plaat, Anthem.
motie van hun nieuwste plaat, Anthem. Op 10 december stonden ze in een propvolle 013 in Tilburg. Er zijn dus nog steeds mensen die naar Hanson luisteren!
Hoewel de heren vandaag de dag de Nederlandse hitlijsten absoluut niet meer domineren, is de grote zaal van poppodium 013 in Tilburg toch tot de nok toe gevuld met voornamelijk eind twintigers en begin dertigers. Dat Hanson nog een harde kern fans heeft, blijkt wel aan de mensen op de eerste rij. Naast de Nederlandse fans staan er groepjes Duitse, Frans, Engelse en zelfs Italiaanse fans. Aangezien de mannen nooit gestopt zijn met het maken van muziek, is het niet heel gek dat de echte groupies zelfs naar een ander land afreizen voor een concert. Verrassend is het echter wel dat ze met zovelen zijn, want voor de meesten hier is de muziek puur jeugdsentiment.
Dansbare pop
Onder luid gegil uit de zaal begint Hanson met het openingsnummer van hun nieuwste plaat: ‘Fired Up’. Het is lekker poppy met een dansbaar ritme en een aanstekelijk refrein. Dat geldt ook voor het nieuwe ‘I’ve Got Soul’, een nummer met een funky randje dat het live helaas moet stellen zonder de blazers die op het album wel te horen zijn. Uiteraard hebben de heren een volwassener geluid gekregen dan jaren geleden en tot op dat moment zijn de nieuwe nummers ook behoorlijk sterk.
Leadzanger Taylor neemt ons dan mee terug naar 1997, want nummers uit hun hoogtijdagen horen er natuurlijk ook bij. ‘Where’s The Love’ wordt ingezet en de fans in de zaal gaan uit hun dak. Jaren later blijken ze dit nummer ook nog flink te kunnen rocken, want eerlijk is eerlijk; het blijft een leuk liedje, helemaal nu we de vocalen gewend zijn. De trip door de tijd gaat verder naar 2000, met ‘This Time Around’. Opvallend is dat de jongste telg, drummer Zac, veel zang op zich neemt en dat prima blijkt te kunnen. Na dit nummer neemt Taylor een foto van het publiek en verdwijnen ze — ogenschijnlijk zonder reden — enkele minuten van het podium. Grapjes over de leeftijd van de heren doen al snel de ronde, maar waarom ze daadwerkelijk een pauze inlassen, blijft gissen.
Multi-talenten
Na de korte stop laten de heren een driestemmige a capella versie van Bee Gees’ ‘Too Much Heaven’ horen. Het resulteert in een goede cover dat iets minder zoetsappig is dan het origineel. Dat ze het er ook solo prima van af zouden brengen, blijkt hierna wel. Gitarist en achtergrondzanger Isaac knalt er met een akoestische gitaar en een heel mooie stem een flink rockende ‘Hand in Hand’ in — een nummer over een gebroken hart — waarbij hij refereert naar het feit dat dit al geschreven was vóór Taylor Swifts ‘gebroken harten liedjes’-tijdperk. Isaacs performance staat als een huis. Na hem volgt Zac met ‘The Walk’. Hij begeleidt zichzelf daarbij op piano en bewijst hiermee meer te kunnen dan alleen drummen. Taylor sluit af met het nieuwe ‘Lost Without You’, waarin hij af en toe moeite lijkt te hebben met de hoge noten. Bij ‘Juliet’ draaien ze de rollen allemaal even om: Zac op de piano, Taylor op drums en Isaac als leadzang. Talent hebben de Hansons absoluut.
In het tweede deel van de show blijft er een goede afwisseling van nieuw werk, zoals het hitjespotentie-nummer ‘Already Home‘ en het swingende ‘Get the Girl Back’, en oude hits, waaronder ‘Lost Without Each Other’ en het jeugdige ‘Minute Without You’. Ze hebben een goede verdeling gekregen in de setlist met zowel hitjes van vroeger, voor de fans van toen, als tracks van de nieuwe platen, voor de fans van nu. Uiteraard komt het hitje ‘Mmmbop’ voorbij, waarin direct alle fototoestellen en smartphones tevoorschijn worden gehaald. ‘Mmmbop’ blijft een aanstekelijk hitje, maar het is zeker niet het hoogtepunt van de avond. Ze sluiten de show af met het vrolijke ‘Something Going Round’, waarin wederom elk bandlid een stuk zang voor
Na een luid ‘we want more!’ komen ze terug voor een passende toegift, inclusief Isaac met kerstmuts op. Ze spelen nog twee nummers van hun oude kerst-cd: ‘Merry Christmas Baby’ en ‘Run Rudolph Run’. Ze zijn wat aan de zoete kant, maar geven de zaal wel alvast wat kerstsfeer. Na een uitgebreid dankwoord — want attent en dankbaar zijn ze zeker — vertrekken de heren van Hanson. Hoewel de meesten van ons zich op deze avond weer even acht of negen jaar oud voelden en het dus puur jeugdsentiment was, hebben de talentvolle broers toch bewezen dat ze na al die jaren nog steeds in staat zijn om bijna twee uur lang met kwalitatieve songs een zaal compleet op zijn kop te zetten. Chapeau!
