Afwisselende plaat heeft meerdere luisterbeurten nodig

Het intense ‘Full Circle’ is een prima opener van de plaat. De opzwepende drums in het refrein zorgen voor een nieuwsgierig makend begin. In ‘Call Me In The Afternoon’ toont zanger Devon Portielje dat hij geen bijzondere stem heeft: vooral het instrumentale typeert Half Moon Run. Het refrein rockt lekker weg en het nummer heeft zeker hitpotentie, maar juist daarom is het niet vernieuwend. De combinatie van zang en instrumenten doet bij vlagen denken aan The Script.

In ‘No More Losing the War’ gaat de band een andere richting op. In tegenstelling tot de eerste nummers is dit lied een stuk rustiger. De soundeffecten tussen refrein en coupletten geven een mysterieus, trippend gevoel. Het is ideaal om bij weg te dromen, totdat Portielje je halverwege met een uithaal terughaalt in de realiteit. Het toont de veelzijdigheid van de band.

Minimale nummers vs. goed rocken
Na ‘She Wants To Know’, een nummer met een sterk refrein maar een saaie aanloop, kabbelt de plaat met het rustgevende ‘Need It’ rustig verder. Het gitaarspel beklijft, ondanks of misschien wel dankzij het minimale ervan; het maakt het lied, voordat keyboard en drums worden ingezet, klein. Je wordt gedwongen om naar de teksten te luisteren en van elke seconde te genieten. ‘Judgement’ is weer heel anders: ritmische keys en een uptempo refrein.

Half Moon Run heeft inmiddels bewezen een veelzijdige band te zijn met een gevarieerde sound, iets dat niet in alle gevallen even goed uitwerkt. ‘Judgement’ is een goed nummer voor de zomer, knetterhard schallend uit de boxen van je autoradio, al rijdend over de snelweg. Het eindigt nogal abrupt, wat soms best kan werken, maar hier zou een uitlopend eind beter passen.

Het blijft niet hangen
‘Drug You’ kent een interessant intro, maar verder is het een vreemde eend in de bijt. Hoe interessant het begin ook is, het verloop is dit allesbehalve. ‘Fire Escape’ is iets meer bevredigend. De rustige songs zijn sowieso het meest pakkend. Hoewel de refreinen soms swingend of rockend zijn, passen de langzamere beter bij de stem van Portielje. In ‘Fire Escape’ en het trippy slotnummer ’21 Gun Salute’ zingt hij heel zuiver, al ligt de nadruk in het laatste lied meer op het instrumentale deel. 

De afsluiter van de cd blijft, ook na enkele luisterbeurten, niet echt hangen, net als veel andere nummers. Dark Eyes is al met al een redelijk debuut, met hier en daar een kwalitatieve uitschieter. Een cd met alleen trage nummers (hét sterke punt van Portielje) is ook niet het beste idee, maar het grote tempoverschil tussen de nummers op Half Moon Run is geen goede keuze geweest.