Narcisme is haar middle name

Dat het concert verplaatst was van de Heineken Music Hall in Amsterdam naar de veel kleinere tijdelijke vestiging van Vredenburg in Leidsche Rijn, Utrecht, was sommigen totaal ontgaan. Die stonden voor een dichte HMH. Snel de trein in, naar Utrecht, daarna bus 28 tot de eindbestemming op een winderig viaduct tussen wegen, industrie en kale stukken grond. Welkom in de Goelag Archipel van de cultuur. Inmiddels was het half tien, het concert begon op papier om acht uur. Maar niet voor Grace Jones. Planning is niet haar sterkste karaktertrek. Waren de laatkomers toch nog op tijd. De rest had intussen zere voeten van het lange wachten.

Zelfverheerlijking

Om kwart voor tien sharp gaat het gordijn open en ziet het publiek haar nog niet. Grace Jones doet het openingsnummer ‘This Is’ verborgen onder een glimmende zilverkleurige cape. Het blijkt de opmaat voor een intimiderende parade van extreme, extravagante outfits, die telkens op gejuich van de idolate toeschouwers kunnen rekenen. Wie turft kan er over de hele avond minstens zes tellen, het kunnen er ook makkelijk zeven of acht zijn. Alles even over the top.

Preuts is Jones allesbehalve, omkleden doet ze tussen de coulissen, ondertussen babbelt ze gewoon door en sneert ze naar haar kleders: ‘you’ve seen my pussy already, don’t be shy’. Ook op het podium schroomt ze niet haar blote achterkant (inclusief string!) te laten zien, in een absurde vuurrode halve ‘origami-jurk’, die haar alleen frontaal bedekt. Conclusies: Jones heeft nog een verbluffend mooi lijf en ze heeft aan narcisme geen millimeter ingeboet sinds haar hoogtijdagen in de jaren tachtig, toen ze met Andy Warhol Studio 54 onveilig maakte met haar verschijning. Die zelfverheerlijking krijgt bij Jones stijl mee omdat ze spot met alle regels en dus ook met zichzelf. Het verst daarin gaat ze tijdens ‘I’ve Seen That Face Before’ – in 1981 haar grootste hit in Nederland – als ze intens danst met een op een haar gelijkende pop. Jones gaat volledig op in haar plastic versie.

Travestiet

Het hele optreden leunt sterk op het erg positief ontvangen album Hurricane, dat eind 2008 haar comeback markeerde. Daarnaast speelt ze alle nummers waarmee ze groot werd, beginnend bij ‘La Vie En Rose’, via ‘Pull Up to the Bumper’ naar ‘Private Life’. En verrassend genoeg is, naast haar uiterlijk, ook de stem van Grace Jones in dertig jaar geen steek veranderd. Nog even donker, androgyn maar vooral zuiver als toen. In alle opzichten de ultieme man-vrouw, waarbij elke travestiet in het absolute niets vervalt. De Lady Gaga van de oudere generatie.

Het loopt tegen twaalven en Grace Jones lijkt er nog geen genoeg van te krijgen. Mensen kijken op hun horloge, de laatste bus vertrek zo uit dit godvergeten oord. ‘Degenen die de trein missen, kunnen met onze tourbus mee hoor’, roept Jones vanaf het podium, waarna de eerste tonen van de finale klinken, uiteraard ‘Slave to the Rhythm’. Begeleid door confettikanonnen schuifelt iedereen richting uitgang, de Utrechtse duisternis in. Grace Jones in Leidsche Rijn, een groter contrast bestaat er niet.