Muziek / Album

Veelzijdiger dan debuut, maar minder hip

recensie: GEM - Escapades

Naar aanleiding van een e-mail gericht aan de programmeur van de Melkweg met je eerste optreden meteen in het voorprogramma staan van The Libertines, terwijl je op dat moment nog maar twee keer met de drummer hebt samengespeeld. Het overkwam de lefgozers van het Utrechtse GEM in juni 2003. Waar dat optreden voor The Libertines het begin van het einde betekende – het was één van de eerste keren dat notoir junkie/zanger Pete Doherty niet op zou komen dagen – stond GEM volgens degenen die er bij waren aan de vooravond van een mooie carrière. Nog voor het einde van het jaar tekenden de vijf jonge knapen een contract bij het Excelsior label, dat met onder ander zZz en GEM de laatste jaren steeds meer ballen lijkt te krijgen.

~

Krap een half jaar later verscheen het door Frans Hagenaars geproduceerde debuutalbum Tell Me What’s New, een album dat voor het verenigde popjournaille aanleiding was om GEM, niet geheel ten onrechte, af te schilderen als de Nederlandse Strokes. Dat zat hem dan voornamelijk in het rauwe, schurende stemgeluid van zanger Maurits Westerik en de rammelende, up-tempo jaren zeventig-garagerock die net als bij The Strokes (en The Libertines) wees in de richting van The Buzzcocks, The Clash, The Jam en The Rolling Stones. Wellicht niet bijster origineel – dat hadden ze zelf ook wel in de gaten – maar je kunt je afvragen hoeveel waarde aan originaliteit moet worden toegekend en of origineel zijn tegenwoordig nog mogelijk is (en of het Nederlandse publiek daar op zit te wachten). Vooral live bleek GEM een aanwinst, met de immer goedgeklede Maurits Westerik in de rol van rasentertainer. Eindelijk weer eens iemand die begrijpt dat pop staat voor vermaak! Het leverde GEM inmiddels voorprogramma’s op voor hippe bands als Mando Diao, The Von Bondies en Eastern Lane en bracht ze met een Essent Award op zak naar festivals als Lowlands, Metropolis, Noorderslag/Eurosonic en The Music In My Head.

Het rauwe randje lijkt verdwenen

Escapades werd net als zijn voorganger geproduceerd door Frans Hagenaars, die daarvoor de hulp inriep van voormalig Daryll-Ann gitarist Anne Soldaat (tegenwoordig Do-The-Undo). De goede verstaander zal daaruit al kunnen opmaken dat GEM met Escapades helemaal de popkant op gaat, iets wat niet iedereen zal kunnen waarderen. Het rauwe randje van Tell Me What’s New lijkt zo goed als verdwenen.
Over de eerste single Good To Know You – de tune van een Randstad reclame – is al het nodige gezegd. GEM zou door zich te verbinden aan Randstad expliciet kiezen voor ‘het grote geld’, iets wat ze niet door iedereen in dank werd afgenomen. Bovendien werd Good To Know You niet door de band zelf geschreven, maar door het Haagse duo Justin Billinger (ex-Doc Aerobics Lobo Probe) en Michiel Marsman die eerder muziek componeerden voor commercials van onder andere Snickers, Heineken, de BBC en de Belastingdienst.

Sterke indruk

Hoe het ook zij, ondertussen scoort GEM met het übercatchy Good To Know You wel mooi hun eerste top 20-hit! Daar kunnen die critici een aardig puntje aan zuigen! Ook de rest van het album maakt een sterke indruk. In krap veertig minuten komt minstens een handvol potentiële singles voorbij, zoals de pure rock-‘n-roll-song The Subterranean Parade, die eerder verscheen als splitsingle met de bevriende Haagse garagerockers van Spider Rico en het drieluik Move on (met Stereophonics-invloed), Fight on en Turn it on.

Wat Escapades vooral onderscheidt ten opzichte van Tell Me What’s New is haar veelzijdigheid, ondermeer veroorzaakt door het gebruik van koortjes (Go!), orgel (Fight on, Talk Talk Talk) en meer dynamiek. In vergelijking met het rauwe Tell Me What’s New klinkt het zomerse Escapades in eerste instantie iets minder urgent. Waar Tell Me What’s New echter nadrukkelijk leunt op de sound van hippe jonge bands als The Strokes en The Libertines en oudjes als The Clash en The Jam, is GEM er ditmaal wel in geslaagd los te komen van het geluid van haar inspirators.